allertofste verjaardagsweekend ooit: zonsondergang

Zot schoon é

Dat ik dit heb mogen meemaken op mijn 21ste verjaardag. Echt bedankt mama en papa dat ik naar ecuador mocht.


En het blijft maar schoner worden é


En wat doe je dan op een tropisch strand met zo'n mooie zonsondergang??? Inderdaad ja BAYWATCH hahahaha

allertofste verjaardagsweekend ooit: playa escondida

Op weg van atacmes naar playa escondida: ons privé strand voor het weekend. En wat doe je als er geen plaats meer is in de bus??? Erop zitten natuurlijk :)


In de hangmat op ons balkon van onze kamer, een verjaardagscadeau van Machteld en van Annelore. Echt zo lief van hun. Ik heb een prachtig fotoboek van Ecuador gekregen.


Ons privéstrand voor het weekend.


Aan het genieten in een hangmat van het uitzicht.


Pelikanen genoeg :)

Mijn allertofste verjaardagsweeend ooit

Ik en machteld bij mijn verjaardagsontbijt.


Lokale taxi's in atacames. Kijk naar het strand met de palmbomen, whahaha zalig gewoon. Jaloers?????


Net toegekomen op het strand van Atacames in de avond, de coctails waren heerlijk bij een temperatuur van 27 graden om 23 u 's avonds

Na het foodfight met Isabel hahahaha


Birthday cake die Isabel gemaakt heeft voor mij :D

Foto's weekendje Otavalo

Ibarra

Plaatselijk vervoer in Ecuador


Prachtige meer van Cuycocha

Inti rami maskers op Mercado van Otavalo

Ximena, gastmama van Machteld

Otavalo, Ibarra, belgische vergadering, prachtige meren en birthday weekend op prive strand

hoi hoi hoi,

Ik hoor jullie al afkomen dat het opnieuw zo lang geleden is, maar de tijd vliegt voorbij. Elke dag is er zo veel te doen dat ik tijd moet vrijmaken op te werken aan taken van school en eindwerk. Ik ben ondertussen bezig aan de laatste anderhalve week stage. Ik kan het echt niet geloven, maar ik zal bijna de deur achter me dicht trekken hier in Tapori. Ik hoop dat ik dan kan zeggen tot de volgende keer. Maar het zal toch niet voor de eerst volgende jaren zijn., er zijn immers nog zoveel mooie plekken die op mijn verlanglijstje staan om te bezoeken.

Op stage ben ik ondertussen bezig met het maken van aanpassing in voor Tapori zelf. Eerst hebben de meest dringende gevallen voorgang gehad, en nu krijgt Tapori voorgang, daarna zal de ergotherapeut van Tapori de mindere dringende gevallen doen. Ik heb de afgelopen weken onderandere schrijfhulpmiddelen gemaakt, handvatverdikkingen voor bestek en nu ben ik vollop bezig met het aanpassen van twee reeds bestaande stoelen uit tapori. Ik had niet gedacht dat het zoveel werk ging zijn om een bestaande stoel om te vormen naar een aangapste stoel. Alles moet precies kloppen en op maat zijn, het heeft me al wat uren van zweet en frustraties gekost.

Begin deze maand hebben we ook een echte belgische vergadering gehad. Machteld en ik hebben voor 22 man stoofvlees met frietjes en mayonaise gemaakt. Van 's morgens 9u tot 's middags 15u zijn we bezig geweest. Maar wat heeft het gesmaakt, oke het is niet zo lekker als de stoofvlees in België door andere ingredieënten, maar dat weten de ecuadorianen niet hé. Voorral de frieten vielen in de smaak. Hier kennen ze het niet dat frietjes eerst een voorbak hebben en daarna pas goed bakken. Het was voor iedereen de eerste keer dat ze zo een knapperige frietjes hebben gegeten en dan nog wel in een puntzak :)

Verder zitten mijn weekends nog steeds prop, maar dan ook prop vol. Vaak vertrek ik reeds de vrijdagnamiddag al op weekend op het land te verkennen en ik kan nu al zeggen dat als ik alles kan afwerken wat nog op de planning staat de komende maand, ik Ecuador eigenlijk volledig zal gezien hebben.

Het weekend van 6 en 7 maart is een weekend in de Andes geweest. Samen met Machteld en en haar twee gastzussen. Het was echt een prachtig weekend, maar ooooo zo jammer voor mijn portefeuille, ook een duur weekend. We zijn immers naar Otavaolo geweest, de grootste Indianen Markt van heel de Andes, of dat beweren ze toch zelf. Maar het mag gezegd worden dat het inderdaad gigantisch is. We hebben uren en uren op de markt gelopen tot ze alles opkraamden en nog hadden we niet alles gezien. Het was echt super mooi, een kleurenpracht ongelofelijk. De markt van Otavalo is verdeelt over verschillende pleinen doorheen de stad. Elk plein staat bekend voor wat ze verkopen. Al die verschillende soorten fruit die ik heb gezien is echt gek. Dat er nog zoveel fruitsoorten zijn die ik niet ken. Nog elke week ontdek ik hier nieuwe soorten fruit, in alle kleuren en vormen, je houdt het niet voor mogelijk of er bestaat wel iets van fruit in die vorm of kleur. Verder zijn we naar de belangrijkste markt voor ons geweest, de artisanias markt. Ofwel de markt met alle handwerkjes, een waar shoppingsparadijs voor souvernierjagers. Er lag veel te veel om alles op te noemen, maar hoofdzakelijk kun je alles opdelen in kledij, andere textiel, juwelen en lederwaar. En laat ons zeggen dat ik zogoed van alles wel iets meeheb, ik hoop echt dat Audrey niet die extra valies vergeet, want het kan echt niet meer in mijn valies. Verder hebben we ook in Otavalo een waterval bezocht. Na een uurtje klimmen komen we bij de waterval en wie komen we daar tegen, een groepje van 4 belgische studenten waarvan Machteld dan ook nog eens een studente van kent. Machteld moet daarvoor in Ecuador zijn om mensen te zien die ze kent. Best nog gek, maar het was ook wel eens fijn om wat te praten in het westvloams dan nog wel :D. Na een halfuurtje getetterd te hebben zijn we verder richting de waterval gegaan, op het eerstezicht vonden ik en Machteld het niet zo speciaal. We hebben al zoveel watervallen gezien hier dat ze echt al supermooi moeten om nog indruk op ons te maken en door het feit dat er een brug was en een wandelpad vonden we net iets te toeristisch. Maar dan zijn we omhoog geklommen en wat we daar hebben gezien sloeg echt alles val pracht en praal die ik reeds gezien heb ik ecuador. Uit een grote inham, of grotachtig iets, ik weet niet goed hoe te beschrijven, kwam het water gestroomd. Machteld en ik zijn er naar binnen geweest. En echt O MY GOD, adembenemend mooi. Als je een 25 meter wandelde in de grot, kwam je terug in openluchte n stond je precies in een soort klif en daar bevond zich een tweede waterval die rtecht naar beneden stortte in de klif waar wij stonden. We hebben er waarschijnlijk een half uur met open mond naar staan kijken, echt veel te mmoi om waar te zij. Als we nu naar de foto's kijken is het nog steeds gek dat we daar hebben gestaan.

In de avond zijn we blijven slapen in bij familie van het gastgezin van Machteld in Ibarra, of wel de witte stad van Ecuador, wederom een prachtige stad. Het houdt hier echt niet op van pracht en praal, ik weet dat er achter de gevels vaak veel miserie zit, maar dat neemt niet weg dat het super was. In de ochtend zijn we dan doorgereden naar een eerste meer. En wat voor een meer, echt gigantisch groot gelegen op een 2000 meter hoogte tussen de Andes bergen. Machteld en ik hebben haar gastzussen wat gepest door te zagen dat we eens een echte amerikaanse toerist wilden uithangen en dat we in een pedalo wilden op het meer varen. In een pedalo in de vorm van een chinese draak dan nog wel, kitscheriger kon haast niet hahaha. Eigenlijk wilden machteld en ik dat iet echt maar het was veel te hilarisch om haar gastzussen te pesten door op het water te gaan :) Daarna zijn we verder gereden naar een ander meer, het eerste meer was al prachtig maar dat tweede meer was echt zalig. Volledig omringt door bergen die begroeid zijn et typische Andes planten, alleen maar natuur, en in het midden 3 eilanden. Water die donker blauw was en een schitterend wandelpad op de bergkam rond het meer. We hebbe, waarschijnlijk 100 foto's samen van de meer alleen al. Haha maar ja voor een keer dat een mens daar is moet je er foto's van nemen hé.

Dan kwam het grote weekend. BIRTHDAY :) Ik had tegen machteld gezegd dat ik graag naar het sytrand zou gaan voor mij verjaardag en via dokter Inge zijn we een adresje te weten gekomen van een Canadese die ene Eco-lodge heeft met een eigenstrand gelegen in een eigen baai. Dus hebben we dan maar vlug geboekt en zijn we samen met Annelore naar het strand geweest om mijn verjaardag te vieren. Na een helse busrit van 6 uur zijn we toegekomen op het partybeach van Ecuador Atacames, hier hebben we een eerste nacht doorgebracht om in de ochtend oor te reizen naar het prive strand. Maar wat hebben we gelachen in Atacames. Ibiza is er niets tegen. Het strand staat vol met palmbomen met daartussen disco's die gemaakt zijn uit bamboe en palmbladeren. Op de rytmes van reggea, salsa en rumba hebben we een zalige coctail gedronken om 24 uur snachts op het strand om mijn 21ste te vieren. In de ochtend zijn we doorgereisd naar Playa Escondida, onze lodge. En hoe hebben we gereisd :) er was geen plaats meer in de bus, dus wat doe je dan aan de ecuaodriaanse kust, er bovenop gaan zitten natuurlijk. Het was echt een zalig busrit, de beste die we reeds hebben gehad in Ecuador. Boven op de bus hebben we een uur kunnen genieten van caraibische fybes, prachtige natuur, en een persoon waarvan we niet konden uitmaken of nu een man of een vrouw was. Ik denk dat het een vrouw was met teveel mannelijke hormonen, nuja we zullen het nooit weten, maar het was toch plezant om even te gissen hihihihihi.

Aangekomen in Playa Escondida konden we onze ogen niet geloven; het strand was nog mooier dan we hadden durven doormen. En het beste van al was dat we hoorden dat we enigste gasten waren dat weekend, heel het strand en de lodge voor ons alleen jipeeeee. Tussen twee heuvels gelegen lag de baai van onze lodge. Onze kamer lag op de heuvel met een balkon waarvan we de oceaan prachtig konden zien. onze kamer was echt mega groot, prachtig gelegen, hangmatten op het balkon, prachtig uitzicht, ik kon mijn verjaardag niet mooier wensen dan dat. Het strand krioelde van kleine krabbetjes die rondliepen over het zand en die kleine holen makkten, kokosnoten spoelden aan, pelikanen vlogen laag over het water, super golven. Na een uur of drie geploetert te hebben in het water was het tijd voor de mooiste zonsondergang die ik ooit gezien heb. Het water kleurde knalorange en rood evenals de oceaan. En wat doe je dan bij zo een mooie zon, in slowmoaten lopen door het ondiepe water als echt baywacht sterren, gegiert van het lachen hebben we. En wat een super fotos hebben we allemaal :) Na gedoucht te hebben zijn we aan tefal geschoven voor een heerlijke vismaaltijd met verse scampis mmmmm hier weten ze tenminste hoe ze lekker kunnen koken. Onze vingers hebben we net niet afgelikt uit beleefdheid. De avond viel en het werd tijd om onze voorraad rum, cola en marshmellows uit te halen. Jep inderdaan marshmellows en wat hoort daarbij? Een kampvuur natuurlijk, nog tot 12 uur 'snachts samen rond het kampvuur gezeten op een tropsich strand, met cuba libre ( cola+rum voor de leken onder jullie)

Dan werd het tijd om te gaan slapen, een nachtje dat machteld niet snel zal vergeten met dank aan de lieftalige kakkerlakken. En kakkerlakken zijn aan de kust hier geen teken van onhygienische toestanden, maar is doodnormaal door het hoge percentage vocht, maar doordat we met open ramen sliepen kwamen ze maar al te graag even goeiendag zeggen. Met wel 30 waren ze, en nog niet eens kleintjes hé. Nee kakkerlakken van een 6 cm lang en een 3 cm breed, donkerbruin van kleur mer licht bruine plekjes. En aangezien machteld haar muskieten net niet goed had dichtgedaan moest ze het maar weten dat een prachtexemplaar even kwam piepen op 20 cm van haar gezicht. Ik heb nog nooit zo een schreeuw gehoord in heel mijn leven. Machteld liep al springend en schreeuwen door de kamer. Ik heb de dader dan maar doodgemept :p haha

In de ochtend hebben we nog even gezwommen en een parhtige wandeling gemaakt langs het strand en dan was het alweer tijd om terug naar huis te keren. Maar op de bus heeft anneloer ervoor gezorgt dat Machteld en ik nog de reis van onze leven te goed hebben. Nu denken jullie zeker van hoe is dat nu mogelijk, ze zitten maanden in Ecuador, zien zo een prachtige dingen en toch spreken ze dat ze nog de reis van hun leven moeten maken. Wel Machteld en ik hebben gisteren zowaar een cruise geboekt naar de GALAPAGOS eilanden. De basis van onze moderne wetenschap, het 7 natuurwonder van de wereld, de plek die ieder moet gezien hebben in zijn leven. Jipee, binnen 10 dagen al zitten ik en machteld op een boot te varen tussen de eilanden van de galapagos, gaan we gaan zwemmen tussen haaien en zeeleeuwen, gaan we op bezoek bij de reuzenschildpadden en gaan we gaan kijken naar de vulkenen. Dus verwacht jullie maar aan een uitgebreid verslag als ik terug ben.

Hasta luego, ciao ciao

xxx Jeffrey

Grotten van Jumanji, fiesta latina en Stage.

Iepse,

En het is inderdaad terug een tijdje geleden dat ik iets geschreven heb, maar ik blijf het heel druk hebben. Ondertussen zit ik nu net over de helft van mijn Ecuadoriaans avontuur en nog steeds wordt ik elke dag opnieuw verrast door de schoonheid van Ecuador. Ik heb het nu al moeilijk als ik eraan denk dat ik op 16 april terug op belgische bodem zal verschijnen. Nuja ik zal daar nog niet teveel aan denken ik heb nog een kleine 7 weken te gaan en als alles wat er nog op de planning staat effectief doorgaat dan zullen de komende 7 weken zowaar nog beter worden dan de voorgaande.

Op stage gaat alles goed, ik ben nog steeds in het orthese atelier bezig met het maken van zit-ortheses. De komende weken op stage staan er aan aantal huisbezoeken op de planning. Tijdens de huisbezoeken zal ik gaan evalueren wat er allemaal noodzakelijk is in huis om zo zelfstandig mogelijk te kunnen gaan functioneren ondanks een beperking. Tapori heeft een budget beschikbaar om hulpmiddelen aan te kopen en te geven aan mensen die het echt nodig hebben. De komende weken zal mijn taak dus bestaan uit het bepalen welke hulpmiddelen ze echt broodnodig hebben, als alles goed gaat dan zal Tapori normaal gezien die hulpmiddelen aanschaffen. Verder heb ik de laatste weken ook terug in de ochtend wat geholpen in het CDI, het kinderdagverblijf/kleuteropvang. De kinderen zijn echt allemaal schatten, maar het is echt frustrerend om soms te weten waarom ze in het CDI zitten. Het CDI heeft zowel kinderen met een beperking als kinderen die gewoon een achterstand hebben op leeftijdsgenootjes. Nu de reden waarom de kinderen die een beperking hebben in het CDI zitten is evident. Maar de kinderen die een achterstand hebben op leeftijdsgenootjes pffff. Vaak is het de schuld van de ouders. De ouders hier, vooral de moeders zijn overbeschermend op hun kinderen en laten de kinderen zeer weinig zelf doen, alles wordt voor hen gedaan. Het gevolg hiervan is dat de kinderen te weinig kansen krijgen om hun mogelijkheden optimaal te ontplooien en ze ontwikkelen een achterstand. En die achterstand gaat ver, sommige kinderen van twee/drie jaar hebben nog nooit vaste voeding gehad op het moment ze toekomen in het CDI omdat de moeder ze nog te veel zien als hun klein baby'tje probeer maar eens aan een kind van 3 jaar die niets anders dan de smaak van melk en drinkyohurt kent om fruit, boterhammen, soep, aardappelen te eten.

Het weekend van 20 februari ben ik wederom naar de Amazone gegaan. Dit keer een op en top Belgisch weekend. Samen met Machteld, de andere stagaire hier in Tapori en Annelore, een klasgenote van haar die in het Zuiden van Quito stage doet. Het is echt een super weekend geweest. Vrijdagavond naar het busstation van Quito geweest, van hier vertrekken alle bussen die langeafstanden doen. Even dacht ik dat ik terug in Zaventem stond. Echt verschrikkelijk groot, het was groter en mooier dan de luchthaven hier. Na amper 4 euro te hebben betaald voor een busrit van 5 uur zijn we vertrokken. EN wat een rit was het, gruwelijk. Na nog geen twee uren rijden was het eerste kind al aan het kotsen, kort daarop nog een tweede kind. Doe dit in combinatie met het feit dat ze het nodig achten om het op te kuisen, de vochtige hitte en gesloten ramen en ik kan je verzekeren dat het echt walgelijk was in de bus. Ik was zo gelukkig toen we om 1u30 's nachts toekomen in de jungle dat ik eindelijk verse lucht had, fris kun je niet zeggen want met die hitte en vochtigheid pfff. Na een kwartier rondrijden met onze chauffeur door tena eindelijk een Lodge gevonden die open was en die betaalbaar was. 35 Us Dollor voor drie personen. Dat is ongeveer 24 euro, vindt zo iets maar eens in België. 's ochtends een ontbijt gevonden recht tegen over een winkel waar er een aquarium buitenstaond met pirana's en ander onheil. Het was echt zielig om die vissen te zien. Het aquarium zat vol, wat zeg ik boordevol met vissen, van ver zag je iet eens dat er water in zat. En als iemand een vis kocht dan staken ze die vis gewoon levend in een plastieken zak zonder water, zielig.

We besloten om de grotten van Jumanji te bezoeken, je leest het goed Jumanji. We hebben ook eens raar gekeken toen we hoorden dat de grotten Jumanji heten :p Maar aangekomen aan de grotten bleken we zwemgerief nodig te hebben om de grotten binnen te kunnen en laat dat nu net het gene zijn wat we vlak voor vertrek uit onze rugzak in de lodge hadden gekieperd om gewicht uit te sparen. Dan maar terug naar Tena en verder gereisd naar Mishaulli. Ik was hier vorig weekdn ook geweest bij carnaval, maar wat een verschil met toen. Nu was het echt verlaten, doods, gietende regen. Vlug maar een slaapplaats gezocht voor de volgende nacht. EN wat een slaapplaats :D we hebben een lodge gevonden een strandje aan een Amazone rivier voor elk 7 us dollar per nacht of een kleine 5 euro. De kamer was echt hilarisch. Matrassen van amper 2 cm dik, geen raam, bruin rivier water die uit de douche en in de wc zat. Maar we hadden toch een lodge met uitzicht op een rivier en op de jungle hé, een mens kan ook niet alles hebben.

Machteld en Annelore hadden nog niet dat eiland bezocht waar ik vorige week naar toe was geweest. Dus ben ik opnieuw naar daar geweest. Ik ga daar kort over zijn, het regende, veel modder en voor de rest hetzelfde gezien als vorige week.

Ook zijn we naar een indianen gemeenschap geweest die ons hun traditionele dansen toonden en waar een sjamaan zat. We hadden hier allemaal echt ongemakkelijke gevoelens bij, wij als blanke westerlingen die precies aapjes in de zoo gingen bekijken. Ook hadden we een gevoel dat alles geforceerd was. Volgens ons doen die indianenstammen dat eigenlijk enkel uit een noodzaak om wat geld te verdienen. hadden we het geweten dan hadden we liever niet geweest.

Na de middag is het eindelijk beginnen op klaren en is de zon er door gekomen. We hebben echt de mooiste wandeling gemaakt. We besloten om al het toeristische gedoe achter ons te laten en zijn een verlaten weggetje ingeslaan richting de jungle. Het was zoooooooo mooi, ik kan het echt niet meer beschrijven hoe mooi het wass, jullie zullen het haast niet meer geloven dat iets zo mooi kan zijn. We wandelden voor ongeveer een half uur, kwamen jungle huisjes tegen, gieren die sliepen in een boom, wandelden over bruggetjes tot we in een klein jungle gehucht kwamen en als ik zeg klein dan bedoel ik ook klein. 5 huisjes die rond een modderige circel stonden, vlak naast een kolkende rivier met een prachtige koloniale hangbrug erover. De brug was ceht prachtig, een echte Indiana Jones brug. Volledig verroest, een aantal touwen, een koloniale poort voor de brug, net breed genoeg om met een jeep over te rijden. De jungle zoals je ziet in een film. Zot gewoon. Vlug de brug over gegaan om ons einddoel van e wandeling te bereiken. Een woudreus. Een gigantisch boom, maar echt gigantische boom. De wortels van de boom kwamen uit grond en ik ben nu niet meteen van de kleinste maar die wortels kwamen nog een stuk boven mijn hoofd uit. Mijn nek deed pijn als ik naar de kruin van de boom keek. Al waren we maar met 3 en hebben we het niet kunne proberen, maar toch denken we dat ke zeker met 20/25 man moet zijn wil je een cirkel rond de boom kunnen maken. Verder werd de boom ook bewoond door een kolonie mieren, jakkes echt vieze mieren, maar toch fascininerend om te zien. De mieren waren gitzwart en ter grote van onze pink, ja inderdaad de grote van onze pink. Nog nooit had ik zo een grote mieren gezien, ik wist zelfs niet dat zo een mieren bestonden. Ik zou echt niet graag een beet hebben van zo een gedrochten. We hebben de mieren dan maar achter ons gelaten en vlug voor het vallen van de zon terug naar onze lodge geweest.

De volgende ochtend zijn we teruggekeerd naar de grotten van jumanji, dit keer gewapend met zwemkledij en elk een zaklamp. Na veel te kleine rubberen laarzen aan te trekken ( 42 ipv 46 mijn tenen doen nog steeds pijn) zijn we de afdaling begonnen. Griezelig mooi. Om de grot te betreden moet je eerst door water gaan, eerst dank je ok cava nog als het dat maar is van water, een beetje water tot aan halverweg je laarzen, maar dan zet je plost een stap en loopt het water in je laarzen en en zit je tot je knieën in grotwater. Opeens moeten we een touw vastgrijpen en moeten we onze zaklamp in met onze mondvasthouden. We horen water omlaagkletteren, duidelijk van een waterval, en we moeten in het water springen. Vastklemmend aan het touw overbruggen we een afstand van 15 meter door zwart, doker water, waarvan we de diepte niet kennen en evenmin weten welke vieze beesten er allemaal niet in kunnen zitten. Het touw eindigt en om uit het water te kunnen kruipen moet je eerst de waterval omhoog. Nu kunnen we ech beginnen aan de grotten wandeling, ons vasthouden aan grotten , stalachtieten en stalachmieten gaan we steeds dieper de grot in. Tot plots een schreeuw, iemand heeft de eerste bloeddrinkende vleermuizen gevonden. Ja je leest het goed, bloeddrinkende vleermuizen, er bestaat maar 1 soort vleermuizen die effectief bloed drinken en ze leven in deze grotten. Eigenlijk moet ik toegeven afgezien van het feit dat je weet dat ze bloed drinken, het echt mooie beesten zijn, een beetje het zelfde als de vleermuizen die rondvliegen bij ons. onze gids verteld dat er in deze grot ook nog andere dieren leven. Leven is dus echt moegelijk in een grot. Al snel komen we de eerste grotten krekel tegen, een krekel die precies op stelten loopt een grappig beestje. Maar die krekels worden natuurlijk opgegeten door een ander beest. En laat het nu net een beest zijn waarvoor ik een fobie heb: SPINNEN. In deze grot leven, spinnen ter grote van een handpalm, en het zijn geen vogelspinnen, waran het maar vogelspinnen die doen tenmibste niets. Nee er leven hier zweepspinnen, echt GRUWELIJKE, AFGRIJSELIJKE, HORROR spinnen. Door dat het zo donker is weet je niet waar die spinnen rondlopen en plost met het schijnen van onze zaklamp op een rots die we willen vastgrijpen om verder te gaan zit op 50 cm van ons een dikke, grote zwarte spin. Jakkes, bach echt om van wag te lopen. SInds het zien van die spin heb ik op elke rots die ik wilde vastgrijpen heel goed geschijnd met mijn zaklamp en de rotsen maar vastgehouden zolang het nodig was. Na het verlaten van de grotten ( alles in alles toch een 45 minuten gewandelt in de grotten) zijn we nog even het natuurlijk zwembad in gesprongen om de modder af te spoelen en zijn we jammer genoeg terug huiswaarst moeten keren. Maar het was echt een schitterend weekend, een belevenis die niemand ons ooit kan afnemen.

Dit weekend is een rustig, nu ja rustig, weekend geweest. Rustig in de zin dat we eens Quito niet verlaten hebben. Samen met machteld heb ik nog eens Mitad Del Mundo bezocht, het evenaars monument. Machteld was in die maand in Ecuador nog niet bij de evenaar geweest!!! Shame on her. Dus hebben we weer eens de toerist gaan uithangen. Maar we hebben ook schitterende proeven kunnen doen met de zwaartekracht van de aarde. Exact op de evenaar is de zwaarte karcht veel minder dan op de rest van de aarde. En we hebben dat even kunnen testen. We hebben geprobeerd een ei te laten balanceren op een nagel, ons is het niet gelukt maar van anderen is het wel gelukt. Probeer maar eens in belgië een ei op een nagel te laten balanceren haha, tzal je nooit lukken omdat hier op de evenaar de zwaartekracht exact naar het midden van de arade trekt en in belgië terkt de zwaarte kracht schuion waardoor je ei zal omvallen. Ook hebben we een proef met water gedaan. op de evenaar als je water laat weglopen door een afvoer onstaat er geen draaiklokje, niets, geen lucht, niets. Het water loopt loodrecht omlaag, dan zijn we twee meter in het zuidelijke halfrond gaan staan en daar heb je wel een draaikolkje van het water, en wel een die richting de evenaar draait. Ga je in het noordelijke halfrond staan dan heb je ook een draaikolkje die in de tegenovergestelde richting draait als die in het zuidelijke halfrond. Ook hebben we nog een zwaartekracht test gedaan in verband met spierkracht. ALs je op de evenaar staat heb je veel minder kracht. Dus even uitgetest door elkaars armen omlaag proberen te trekken op de evenaar en naast de evenaar. Op de evenaar lukt dit makkelijk, naast de evenaar meot je veelkracht gebruiken om elkaars armen omlaag te krijgen, echt vreemd. Ook een donkemans gang hebben we kunnen doen. Door een verminderde zwaartekracht is het niet mogelijk om met gesloten ogen in een rechte lijn op de evenaar te stappen. Je waggelt van links naar rechts, ernaast is dat dan weer geen probleem.

In de avond zijn we het Ecuadoriaanse nachtleven eens gaan verkennen samen met de jongere werknemers van tapori. Gegiert van het lachen hebben we. Super gezellig was het die avond. Tot de vroege uurtjes hebben we salsa en cumbya gedanst en rum gedronken. Wat we wel niet wisten is dat in de bar waar wij zaten om uit te gaan er om 01u00 gestript wordt, echt hilarisch gewoon. Plotseling kwamen er zo een man en vrouw in leren afgrijselijke kleren op de bar staan. En zijn ze gaan strippen, uiteraard zijn we hier in een zedelijk, katholiek land en hebben ze hun ondergoed ( in leer!!! :p) aangehouden. Ik vond het best nog een zielig zicht om die dronke latino's te zien kwijlen op die nog niet eens mooie vrouw en om de latina's te zien tieren en schreeuwen naar die bodybuilder die zijn beste tijd al had gehad.

Zo dat was even in het kort wat ik de laatste twee weken weer allemaal heb meegemaakt. Volgende donderdag is er terug een vergadering met iedereen van tapori en zullen Machteld en ik iets typisch belgisch klaarmaken om te eten: Stoofvlees met frietjes en mayonaise, hopelijke lusten ze het. En volgend weekend gaan we normaalgezien naar Otavalo, het weeken daarop (my Birthday btw) gaan we eens gaan luieren op het strand. We gaan op zoek gaan naar een wit maagdelijk strand met palmbomen die zachtjes heen en weer wiegen in de zeebries. Pacific ocean here we come.

Tot de volgende en geniet in België nog maar een beetje van de winter want het zal waarschijnlijk weer jaren duren voor we weer een echte winter zullen hebben.

Ciao y hasta luego.
Jeffrey

Stage, speculoospasta, paspoort-perikelen en 1600 km in 5 dagen.

Hola amigo's y amiga's qué tal?

Is inderdaad alweer een tijdje gelden dat ik iets van me laten horen. Maar ik heb het dan ook ontzettend druk en de tijd vliegt hier echt voorbij.

Ik zal eerst nog wat vertellen over mijn stage omdat ik dit de laatste tijd toch wat verwaarloost heb in mijn berichtgeving. Ik heb nog steeds Jose Mendosa niet gezien, precies of hij van de aardbodem is verdwenen. Schijnt wel vaker te gebeuren hier in Ecuador. Maar geen nood, meestal komen ze vanzelf wel weer terug. De laatste weken heb ik mij vooral bezig gehouden in het taller de Ortesis, het orthese atelier. Ik ben druk bezig met het maken van zitschelpen voor kinderen die een cerebrale parese hebben. Een hersenverlamming waardoor ze veel spacticiteit opbouwen in de spieren en verkeerde zithouding hebben. Met de zitschelpen kunnen de kinderen op een normale manier zitten en deelnemen aan activiteiten in de kleuterklas, aan tafel zitten, of al zittend spelen. Ook heb ik deze ochtend een sta-orthese gemaakt voor een kindje van anderhalf, hij kan nu voor de eerste maal in zijn leven rechtop blijven staan, best nog een koddig zicht om hem zo te zien staan. Maar ik zit nu toch nog met een groot probleem op stage. Ons orthese materiaal is op en het is onmogelijk om het materiaal hier in Ecuador te kopen. Ik heb dan maar beginnen zoeken en zoeken op internet. Zo via de belgische fabrikant in contact gekomen met de distributeur in de verenigde staten, heb ik dan maar effe gebeld om opnieuw teleurgesteld te worden en te horen dat ze het kunnen op sturen met DHL maar dat het heel veel kost. Dan maar verder gezocht, zo gebeld met andere bedrijven in de verenigde staten en via via in contact gekomen met een distributeur voor latijns amerika. In mijn beste spaans heb ik zitten smeken aan die mensen of ze ons niet kunnen helpen en jawel maandag komt er een vertegenwoordiger om te kijken wat ze voor ons kunnen doen. Nu hopen dat ze aan het orthese materiaal kunnen raken. Zo niet zal ik het moeten bestellen in België en wachten tot iemand van België op bezoek komt. Ik denk absoluut niet in het bijzonder aan twee personen die in torhout wonen :p

Verder ga ik deze week beginnen met 70 kinderen te evalueren. Ik zal waarschijnlijk tijd te kort komen om al die kinderen te kunnen evalueren, maar ik zal mijn best doen. De bedoeling is dat ik bepaal welke hulpmiddelen de kinderen nodig hebben om optimaal te kunnen functioneren in het dagelijkse leven. Er is voor elk van die 70 kinderen 50 dollar beschikbaar om hulpmiddelen te kopen, wat zeer weinig is. Ik zal dus jammer genoeg een prioriteiten lijst moeten opstellen en als er kinderen zijn die kleinere, niet zo dringende hulpmiddelen nodig hebben zal ik ze jammer genoeg moeten teleurstellen. En zal ik die 50 dollar gebruiken voor kinderen die een zeer ernstige handicap hebben en met hun 50 dollar in de verte verte niet geholpen zijn.

Ook ben ik op huisbezoek gegaan, of toch verschillende keren een poging ondernomen tot. ik zou graag een patiënte helpen van 18 jaar. Ze heeft een zwaar mentale handicap en de thuissituatie is echt een ramp. Haar moeder in overleden als ze 9 was, voor de dood van haar moeder spendeerde ze de hele dag met haar moeder op straat bij hun groetenkraampje, ze kon toen nog veel zelfstandig en haar moeder leerde haar dingen op de momenten als het rustiger was. Ze was op straat, tussen de mensen en had genoeg stimulatie om haar weinige mogelijkheden te ontwikkelingen. Maar sinds de dood van haar moeder is er veel veranderd. uit schrik dat ze zou aangerand worden sluit de vader haar elke dag op in een kamer met een stuk raam, tralies ervoor en zicht op straat. De andere zussen zijn naar school, vader weg en zij helemaal alleen thuis. De kleine moegelijkheden die ze had voor de dood van haar moeder zijn steeds meer aan het verdwijnen. Ze eet ondertussen niet meet met bestek maar met haar handen, kan haast bijna niets maar grijpen en reageert nog maar moeilijk op stimuli, enkel op zeer sterke stimuli reageert ze nog. Ze vertoont echt alle typisch kenmerken van sociale deprivatie, van iemand die zijn leven opgesloten verblijft zonder iets om te doen. Ik ben reeds enkele malen op bezoek geweest om de huissituatie te bekijken maar er is telkens niemand thuis. Enkel zij zit voor het raam, eten uitgesmeerd over haar lichaam, enkel een pamper en t-shirt aan , haar vast klauwend aan het raam net als een aapje. het is echt verschrikkelijk en frustrerend dat ik niets kan doen. Zolang de vader niet open staat voor gesprek is er weinig mogelijk.

Maar gelukkig zijn er ook mooie dingen. Nu mijn eerste zitorthese af zijn, zie ik echt hoe blij de ouders zijn dat vaak voor de eerste maal in jaren hun zoon of dochter rechtop kan zitten, mee tv kijken en eten aan tafel. Het geeft echt voldoening om die mensen te kunnen helpen. Maar toch blijf ik met een wrang gevoel achter. Wetend dat ik een zorgeloos leven leid, een leven waar velen hier van dromen.

Maar er is Belgische versterking aangekomen in Quito, Machteld een studente sociaal werk komt ook haar stage doen in taopri. Het belgisch bastion is nu al 3 tegen 20 ecuadorianen. En het beste van al is dat Machteld mijn smeekbede heeft aanhoort om alstublieft speculoospasta mee te brengen. Mijn voorraad was na 3 weken al op. Ik heb nog nooit in mijn leven zo genoten van boterhammen. Ik heb een volledig brood gegeten die avond, heerlijk terug even een vertrouwde smaak. Maar steeds meer begin ik toch mijn draai te vinden in het ecuadoriaanse eten, oké rijst en kip went niet en blijft nog steeds droog. Maar het fruit is echt heerlijk, duizenden soorten fruit en elke dag opstaan en een verse fruitsla eten, vergeperst fruitsap, cornflakes met aardbeien in en dat alles staat mooi klaar op de ontbijt tafel tegen de tijd dat ik gedoucht heb. Mama je zal je best mogen doen om Carmita te mogen overtreffen smorgen voor het ontbijt. Ook de zoetigheden vallen in de smaak bij mij, maar ook bij Machteld. Zo heb ik Quimbolito's gegeten een lekkere soort maïs cakejes die klaargemaakt worden in een groot blad in plaats van een bakvorm. Ik zal proberen op die te maken in belgië.

Machteld en ik zijn ook naar de het ministerie geweest om onze papieren eindelijk in orde te krijgen. Lang leve de ecuadoriaanse bureaucratie. Eerst naar het adres die we gekregen hebben in Brussel, om daar te horen dat de dienst verhuist is naar de andere kant van Quito. Naar het nieuwe bureau om daar te horen dat we eerst 10$ moeten storten op de rekening van het ministerie in een bank gelegen in de straat van het andere adres waar we net vandaan kwamen. Opnieuw met de taxi teruggekeerd om naar de bank te gaan, terug naar ministerie om daar te horen dat ze van alles kopies willen en een mapje. Dus opnieuw naar buiten en naar een winkeltje. Opnieuw wachten en dan eindelijk is het aan ons. We moeten veel papieren onderteken en plots neemt ze onze paspoorten gaat er mee weg en komt terug met lege handen en zegt dat we binnen 5 dagen eens moeten terugkomen. ??? daar stonden we dan op straat, in een zuid-amerikaans land zonder een paspoort of enige andere geldige papieren. Indien er iets gebeurde hadden we grote problemen kunnen hebben. Gelukkig is er niets gebeurd, wij dus na 5 dagen terug naar het ministerie om onze reispas op te halen om daar te horen dat we nu naar een andere ministerie, nu naar het ministerie van migratie ( best raar aangezien ik vooral nog geen plannen heb om te emigreren naar ecuador) moeten om nog verder alles te regelen. Opnieuw naar het eerste adres. Daar gigantisch lang gewacht om dan te horen dat we een bewijs nodig hebben dat we effectief een verblijfplaats hebben in Ecuador. Dus hop terug naar huis om op een andere dag terug te keren. We zijn dan teruggekeerd, weer veel te lang gewacht. Eindelijk aan ons, weer papieren in gevuld, ondertekend en plots zeggen ze dat ze een pasfoto zullen nemen. En even later overhandigd die man van migratie ons een ecuadoriaans paspoort, eerst besefte ik niet goed wat er precies gebeurde en even dacht ik omdat we effectief op de dienst migratie waren dat ik gemigreerd was, ook omdat ik had moeten bewijzen dat ik een verblijfplaats had in Ecuador. Daar stonden we dan met ons nieuw ecuadoriaans paspoort in handen. Na wat zoeken op internet te weten gekomen dat het paspoort die ik heb een paspoort is voor actos de comercio, of een handelspaspoort en ik dus betaalde arbeid mag verrichten in Ecuador. Zo snel gaat dat dus hier allemaal, nog maar 4 weken in ecuador en ik mag al ergens gaan werken en geld verdienen. Gelukkig staat er nog steeds op mijn paspoort Nacionalidad: Belgica Oef

Dit weekend was het carnavalsweekend in Ecuador. Beste carnavalsweekend die ik ooit heb gehad. Vrijdag ben ik vertrokken naar concerten met de man van dokter Inge die in een populaire muziekgroep speelt. We zijn met zowaar een tourbus naar het regenwoud gereden. Wat een rit, echt de mooiste weg die ik ooit in mijn leven heb afgelegd. Het was 11 uur rijden en ik heb me geen seconde verveelt. We verlieten Quito en reden de Papallacta pas over, dit is een bergpas op 4030 m hoogte dwars door een natuurreservaat. Echt zalig, dan begint de afdaling. Al kronkelend langs bergwegen, dalen we de Andes af en naderen we het amazone woud. We zien de bomen steeds groter worden, heuvels worden groener en de temperatuur bereikt waarden die ik enkel voor mogelijk hou in een sauna. Wel 20 watervallen hebben we gepasseerd. Door een rivier gereden, kolkende watermassas voorbijgereden. Gieren zien voorbij vliegen langs. En dan plots wordt alles vlakker. De vochtigheid is moordend, maar buiten is het o zo mooi. De zon begint langzaam te zakken en het amazone woud komt tot leven. De venters van de bus open hopend op dat ene zuchtje wind hoor ik duizende krekels, vogels die zingen en ruik ik heerlijke lucht. Aangekomen in Coca, midden in het amazone woud, beginnen de man van Inge en zijn band aan hun optreden. Nu wordt pas duidelijk hoe populair ze eigenlijk wel niet zijn in Ecuador. Iedereen zingt mee, komen handtekeningen vragen, nemen foto’s echt gek. Dan de zelfde nacht nog helemaal terug gereden naar Quito, omdat we de volgende dag alweer werden verwacht in Guamote. Guamote is gelegen in het Andes gebergte op 6 uur rijden van Quito. Na opnieuw een lange maar o zo mooie rit toegekomen in Guamote om daar zowaar een Vlaamse tegen het lijf te lopen. De wereld is echt een Absurdistan geworden, dan is een mens eens in een afgelegen dorpje in de Andes weg van alles wat je bind met je thuisland, zie je opeens iemand passeren in een truin van Esprit en met schoenen van Le coq sportiv en hoor je opeens Spaans met een wel hoor verdacht accent. En ja hoor een Vlaamse die vrijwilligerswerk doet in de Andes. It’s a small World. Opnieuw een prachtig concert bijgewoond en die zelfde nacht opnieuw teruggekeerd naar Quito, ondertussen al 1000 km eropzitten in 2 dagen, niet slecht vond ik zelf. Dan zondag veeeeeeeeeeeel geslapen om zondagnacht om 3uur op te staan om alweer naar het amazone woud te trekken.

Samen met mijn gastgezin en familie zijn we twee dagjes naar het amazonewoud geweest, alsof die twee dagen concerten bijwonen al niet mooi genoeg was. Ik dacht echt dat het niet beter kon tot zondag. Opnieuw een supermooie route dwars door de Andes en afdalend richting de brousse. Aangekomen in Tena mijn eerste apen gezien. Jihaa missie geslaagd, ik ging niet terugkeren naar België zonder ook maar 1 aap te hebben gezien. Alles samen hebben we dan een boottochtje gemaakt over de Rio Napo, steeds dieper het amazone woud in. Vanuit de boot een prachtig zicht op het woud. Echt een onbeschrijfelijk gevoel om te beseffen dat je in het grootste regenwoud ter wereld bent. Iedereen zou dit ooit in zijn leven moeten gezien hebben. Dit is pas een wereldwonder, vergeet de piramiden in Egypte en Mexico, vergeet die citytrip naar New York. Allen richting de amazone. Na een 20-tal minuten gevaren te hebben zijn we aangemeerd bij een lokale indianen stam die ons uitleg hebben gegeven over de verschillende medicinale bomen en struiken die er in de buurt te vinden waren. Dan kwam het meest schitterende van heel de dag, misschien wel van tot nu toe in Ecuador. Er kwam een man af met het meest schattige jaguarjonkie dat je je kunt inbeelden. Echt prachtig. Ik heb dan maar vlug in mijn beste Spaans gevraagd of het niet mogelijk was om het eens vast te nemen, na wat zagen is het eindelijk gelukt. Wat zalig gewoon een jaguar vasthebben, maar wat een tanden en klauwen hebben die beesten zeg. Pfff en het was dan nog maar een jonkie. Na ook de nodige uitleg over de jachttechnieken terug naar het Tena gevaren. Haha wat een boottochtje, er zat waarschijnlijk meer water in de boot dan in de rivier, zalig was het om elkaar nat te maken. Jammer voor die Amerikaanse toeriste die ook in onze boot zat en niet wou nat worden, maar het is Ecuadoriaans carnaval en dat vier je nu eenmaal met water.

In Tena ook nog een waterval bezocht en dan doorgereden naar Puyo om ’s avonds carnaval te vieren. Het beste carnavalsfeest die ik ooit heb gehad. Hier kennen ze geen confetti, maar water en schuim. Ja inderdaad schuim, veel schuim, heel veel schuim. Schitterend gewoon. Één groot volksfeest op de markt waarbij iedereen elkaar bekogeld met schuim op het ritme van live merengue, salsa, samba en cumbya. Gewoon weg zalig.

Nu ga ik jullie laten en ik zal proberen iets sneller opnieuw te posten.

Xxxxx

Hasta luego