Hola amigo's y amiga's qué tal?
Is inderdaad alweer een tijdje gelden dat ik iets van me laten horen. Maar ik heb het dan ook ontzettend druk en de tijd vliegt hier echt voorbij.
Ik zal eerst nog wat vertellen over mijn stage omdat ik dit de laatste tijd toch wat verwaarloost heb in mijn berichtgeving. Ik heb nog steeds Jose Mendosa niet gezien, precies of hij van de aardbodem is verdwenen. Schijnt wel vaker te gebeuren hier in Ecuador. Maar geen nood, meestal komen ze vanzelf wel weer terug. De laatste weken heb ik mij vooral bezig gehouden in het taller de Ortesis, het orthese atelier. Ik ben druk bezig met het maken van zitschelpen voor kinderen die een cerebrale parese hebben. Een hersenverlamming waardoor ze veel spacticiteit opbouwen in de spieren en verkeerde zithouding hebben. Met de zitschelpen kunnen de kinderen op een normale manier zitten en deelnemen aan activiteiten in de kleuterklas, aan tafel zitten, of al zittend spelen. Ook heb ik deze ochtend een sta-orthese gemaakt voor een kindje van anderhalf, hij kan nu voor de eerste maal in zijn leven rechtop blijven staan, best nog een koddig zicht om hem zo te zien staan. Maar ik zit nu toch nog met een groot probleem op stage. Ons orthese materiaal is op en het is onmogelijk om het materiaal hier in Ecuador te kopen. Ik heb dan maar beginnen zoeken en zoeken op internet. Zo via de belgische fabrikant in contact gekomen met de distributeur in de verenigde staten, heb ik dan maar effe gebeld om opnieuw teleurgesteld te worden en te horen dat ze het kunnen op sturen met DHL maar dat het heel veel kost. Dan maar verder gezocht, zo gebeld met andere bedrijven in de verenigde staten en via via in contact gekomen met een distributeur voor latijns amerika. In mijn beste spaans heb ik zitten smeken aan die mensen of ze ons niet kunnen helpen en jawel maandag komt er een vertegenwoordiger om te kijken wat ze voor ons kunnen doen. Nu hopen dat ze aan het orthese materiaal kunnen raken. Zo niet zal ik het moeten bestellen in België en wachten tot iemand van België op bezoek komt. Ik denk absoluut niet in het bijzonder aan twee personen die in torhout wonen :p
Verder ga ik deze week beginnen met 70 kinderen te evalueren. Ik zal waarschijnlijk tijd te kort komen om al die kinderen te kunnen evalueren, maar ik zal mijn best doen. De bedoeling is dat ik bepaal welke hulpmiddelen de kinderen nodig hebben om optimaal te kunnen functioneren in het dagelijkse leven. Er is voor elk van die 70 kinderen 50 dollar beschikbaar om hulpmiddelen te kopen, wat zeer weinig is. Ik zal dus jammer genoeg een prioriteiten lijst moeten opstellen en als er kinderen zijn die kleinere, niet zo dringende hulpmiddelen nodig hebben zal ik ze jammer genoeg moeten teleurstellen. En zal ik die 50 dollar gebruiken voor kinderen die een zeer ernstige handicap hebben en met hun 50 dollar in de verte verte niet geholpen zijn.
Ook ben ik op huisbezoek gegaan, of toch verschillende keren een poging ondernomen tot. ik zou graag een patiënte helpen van 18 jaar. Ze heeft een zwaar mentale handicap en de thuissituatie is echt een ramp. Haar moeder in overleden als ze 9 was, voor de dood van haar moeder spendeerde ze de hele dag met haar moeder op straat bij hun groetenkraampje, ze kon toen nog veel zelfstandig en haar moeder leerde haar dingen op de momenten als het rustiger was. Ze was op straat, tussen de mensen en had genoeg stimulatie om haar weinige mogelijkheden te ontwikkelingen. Maar sinds de dood van haar moeder is er veel veranderd. uit schrik dat ze zou aangerand worden sluit de vader haar elke dag op in een kamer met een stuk raam, tralies ervoor en zicht op straat. De andere zussen zijn naar school, vader weg en zij helemaal alleen thuis. De kleine moegelijkheden die ze had voor de dood van haar moeder zijn steeds meer aan het verdwijnen. Ze eet ondertussen niet meet met bestek maar met haar handen, kan haast bijna niets maar grijpen en reageert nog maar moeilijk op stimuli, enkel op zeer sterke stimuli reageert ze nog. Ze vertoont echt alle typisch kenmerken van sociale deprivatie, van iemand die zijn leven opgesloten verblijft zonder iets om te doen. Ik ben reeds enkele malen op bezoek geweest om de huissituatie te bekijken maar er is telkens niemand thuis. Enkel zij zit voor het raam, eten uitgesmeerd over haar lichaam, enkel een pamper en t-shirt aan , haar vast klauwend aan het raam net als een aapje. het is echt verschrikkelijk en frustrerend dat ik niets kan doen. Zolang de vader niet open staat voor gesprek is er weinig mogelijk.
Maar gelukkig zijn er ook mooie dingen. Nu mijn eerste zitorthese af zijn, zie ik echt hoe blij de ouders zijn dat vaak voor de eerste maal in jaren hun zoon of dochter rechtop kan zitten, mee tv kijken en eten aan tafel. Het geeft echt voldoening om die mensen te kunnen helpen. Maar toch blijf ik met een wrang gevoel achter. Wetend dat ik een zorgeloos leven leid, een leven waar velen hier van dromen.
Maar er is Belgische versterking aangekomen in Quito, Machteld een studente sociaal werk komt ook haar stage doen in taopri. Het belgisch bastion is nu al 3 tegen 20 ecuadorianen. En het beste van al is dat Machteld mijn smeekbede heeft aanhoort om alstublieft speculoospasta mee te brengen. Mijn voorraad was na 3 weken al op. Ik heb nog nooit in mijn leven zo genoten van boterhammen. Ik heb een volledig brood gegeten die avond, heerlijk terug even een vertrouwde smaak. Maar steeds meer begin ik toch mijn draai te vinden in het ecuadoriaanse eten, oké rijst en kip went niet en blijft nog steeds droog. Maar het fruit is echt heerlijk, duizenden soorten fruit en elke dag opstaan en een verse fruitsla eten, vergeperst fruitsap, cornflakes met aardbeien in en dat alles staat mooi klaar op de ontbijt tafel tegen de tijd dat ik gedoucht heb. Mama je zal je best mogen doen om Carmita te mogen overtreffen smorgen voor het ontbijt. Ook de zoetigheden vallen in de smaak bij mij, maar ook bij Machteld. Zo heb ik Quimbolito's gegeten een lekkere soort maïs cakejes die klaargemaakt worden in een groot blad in plaats van een bakvorm. Ik zal proberen op die te maken in belgië.
Machteld en ik zijn ook naar de het ministerie geweest om onze papieren eindelijk in orde te krijgen. Lang leve de ecuadoriaanse bureaucratie. Eerst naar het adres die we gekregen hebben in Brussel, om daar te horen dat de dienst verhuist is naar de andere kant van Quito. Naar het nieuwe bureau om daar te horen dat we eerst 10$ moeten storten op de rekening van het ministerie in een bank gelegen in de straat van het andere adres waar we net vandaan kwamen. Opnieuw met de taxi teruggekeerd om naar de bank te gaan, terug naar ministerie om daar te horen dat ze van alles kopies willen en een mapje. Dus opnieuw naar buiten en naar een winkeltje. Opnieuw wachten en dan eindelijk is het aan ons. We moeten veel papieren onderteken en plots neemt ze onze paspoorten gaat er mee weg en komt terug met lege handen en zegt dat we binnen 5 dagen eens moeten terugkomen. ??? daar stonden we dan op straat, in een zuid-amerikaans land zonder een paspoort of enige andere geldige papieren. Indien er iets gebeurde hadden we grote problemen kunnen hebben. Gelukkig is er niets gebeurd, wij dus na 5 dagen terug naar het ministerie om onze reispas op te halen om daar te horen dat we nu naar een andere ministerie, nu naar het ministerie van migratie ( best raar aangezien ik vooral nog geen plannen heb om te emigreren naar ecuador) moeten om nog verder alles te regelen. Opnieuw naar het eerste adres. Daar gigantisch lang gewacht om dan te horen dat we een bewijs nodig hebben dat we effectief een verblijfplaats hebben in Ecuador. Dus hop terug naar huis om op een andere dag terug te keren. We zijn dan teruggekeerd, weer veel te lang gewacht. Eindelijk aan ons, weer papieren in gevuld, ondertekend en plots zeggen ze dat ze een pasfoto zullen nemen. En even later overhandigd die man van migratie ons een ecuadoriaans paspoort, eerst besefte ik niet goed wat er precies gebeurde en even dacht ik omdat we effectief op de dienst migratie waren dat ik gemigreerd was, ook omdat ik had moeten bewijzen dat ik een verblijfplaats had in Ecuador. Daar stonden we dan met ons nieuw ecuadoriaans paspoort in handen. Na wat zoeken op internet te weten gekomen dat het paspoort die ik heb een paspoort is voor actos de comercio, of een handelspaspoort en ik dus betaalde arbeid mag verrichten in Ecuador. Zo snel gaat dat dus hier allemaal, nog maar 4 weken in ecuador en ik mag al ergens gaan werken en geld verdienen. Gelukkig staat er nog steeds op mijn paspoort Nacionalidad: Belgica Oef
Dit weekend was het carnavalsweekend in Ecuador. Beste carnavalsweekend die ik ooit heb gehad. Vrijdag ben ik vertrokken naar concerten met de man van dokter Inge die in een populaire muziekgroep speelt. We zijn met zowaar een tourbus naar het regenwoud gereden. Wat een rit, echt de mooiste weg die ik ooit in mijn leven heb afgelegd. Het was 11 uur rijden en ik heb me geen seconde verveelt. We verlieten Quito en reden de Papallacta pas over, dit is een bergpas op 4030 m hoogte dwars door een natuurreservaat. Echt zalig, dan begint de afdaling. Al kronkelend langs bergwegen, dalen we de Andes af en naderen we het amazone woud. We zien de bomen steeds groter worden, heuvels worden groener en de temperatuur bereikt waarden die ik enkel voor mogelijk hou in een sauna. Wel 20 watervallen hebben we gepasseerd. Door een rivier gereden, kolkende watermassas voorbijgereden. Gieren zien voorbij vliegen langs. En dan plots wordt alles vlakker. De vochtigheid is moordend, maar buiten is het o zo mooi. De zon begint langzaam te zakken en het amazone woud komt tot leven. De venters van de bus open hopend op dat ene zuchtje wind hoor ik duizende krekels, vogels die zingen en ruik ik heerlijke lucht. Aangekomen in Coca, midden in het amazone woud, beginnen de man van Inge en zijn band aan hun optreden. Nu wordt pas duidelijk hoe populair ze eigenlijk wel niet zijn in Ecuador. Iedereen zingt mee, komen handtekeningen vragen, nemen foto’s echt gek. Dan de zelfde nacht nog helemaal terug gereden naar Quito, omdat we de volgende dag alweer werden verwacht in Guamote. Guamote is gelegen in het Andes gebergte op 6 uur rijden van Quito. Na opnieuw een lange maar o zo mooie rit toegekomen in Guamote om daar zowaar een Vlaamse tegen het lijf te lopen. De wereld is echt een Absurdistan geworden, dan is een mens eens in een afgelegen dorpje in de Andes weg van alles wat je bind met je thuisland, zie je opeens iemand passeren in een truin van Esprit en met schoenen van Le coq sportiv en hoor je opeens Spaans met een wel hoor verdacht accent. En ja hoor een Vlaamse die vrijwilligerswerk doet in de Andes. It’s a small World. Opnieuw een prachtig concert bijgewoond en die zelfde nacht opnieuw teruggekeerd naar Quito, ondertussen al 1000 km eropzitten in 2 dagen, niet slecht vond ik zelf. Dan zondag veeeeeeeeeeeel geslapen om zondagnacht om 3uur op te staan om alweer naar het amazone woud te trekken.
Samen met mijn gastgezin en familie zijn we twee dagjes naar het amazonewoud geweest, alsof die twee dagen concerten bijwonen al niet mooi genoeg was. Ik dacht echt dat het niet beter kon tot zondag. Opnieuw een supermooie route dwars door de Andes en afdalend richting de brousse. Aangekomen in Tena mijn eerste apen gezien. Jihaa missie geslaagd, ik ging niet terugkeren naar België zonder ook maar 1 aap te hebben gezien. Alles samen hebben we dan een boottochtje gemaakt over de Rio Napo, steeds dieper het amazone woud in. Vanuit de boot een prachtig zicht op het woud. Echt een onbeschrijfelijk gevoel om te beseffen dat je in het grootste regenwoud ter wereld bent. Iedereen zou dit ooit in zijn leven moeten gezien hebben. Dit is pas een wereldwonder, vergeet de piramiden in Egypte en Mexico, vergeet die citytrip naar New York. Allen richting de amazone. Na een 20-tal minuten gevaren te hebben zijn we aangemeerd bij een lokale indianen stam die ons uitleg hebben gegeven over de verschillende medicinale bomen en struiken die er in de buurt te vinden waren. Dan kwam het meest schitterende van heel de dag, misschien wel van tot nu toe in Ecuador. Er kwam een man af met het meest schattige jaguarjonkie dat je je kunt inbeelden. Echt prachtig. Ik heb dan maar vlug in mijn beste Spaans gevraagd of het niet mogelijk was om het eens vast te nemen, na wat zagen is het eindelijk gelukt. Wat zalig gewoon een jaguar vasthebben, maar wat een tanden en klauwen hebben die beesten zeg. Pfff en het was dan nog maar een jonkie. Na ook de nodige uitleg over de jachttechnieken terug naar het Tena gevaren. Haha wat een boottochtje, er zat waarschijnlijk meer water in de boot dan in de rivier, zalig was het om elkaar nat te maken. Jammer voor die Amerikaanse toeriste die ook in onze boot zat en niet wou nat worden, maar het is Ecuadoriaans carnaval en dat vier je nu eenmaal met water.
In Tena ook nog een waterval bezocht en dan doorgereden naar Puyo om ’s avonds carnaval te vieren. Het beste carnavalsfeest die ik ooit heb gehad. Hier kennen ze geen confetti, maar water en schuim. Ja inderdaad schuim, veel schuim, heel veel schuim. Schitterend gewoon. Één groot volksfeest op de markt waarbij iedereen elkaar bekogeld met schuim op het ritme van live merengue, salsa, samba en cumbya. Gewoon weg zalig.
Nu ga ik jullie laten en ik zal proberen iets sneller opnieuw te posten.
Xxxxx
Hasta luego
