Iepse,
En het is inderdaad terug een tijdje geleden dat ik iets geschreven heb, maar ik blijf het heel druk hebben. Ondertussen zit ik nu net over de helft van mijn Ecuadoriaans avontuur en nog steeds wordt ik elke dag opnieuw verrast door de schoonheid van Ecuador. Ik heb het nu al moeilijk als ik eraan denk dat ik op 16 april terug op belgische bodem zal verschijnen. Nuja ik zal daar nog niet teveel aan denken ik heb nog een kleine 7 weken te gaan en als alles wat er nog op de planning staat effectief doorgaat dan zullen de komende 7 weken zowaar nog beter worden dan de voorgaande.
Op stage gaat alles goed, ik ben nog steeds in het orthese atelier bezig met het maken van zit-ortheses. De komende weken op stage staan er aan aantal huisbezoeken op de planning. Tijdens de huisbezoeken zal ik gaan evalueren wat er allemaal noodzakelijk is in huis om zo zelfstandig mogelijk te kunnen gaan functioneren ondanks een beperking. Tapori heeft een budget beschikbaar om hulpmiddelen aan te kopen en te geven aan mensen die het echt nodig hebben. De komende weken zal mijn taak dus bestaan uit het bepalen welke hulpmiddelen ze echt broodnodig hebben, als alles goed gaat dan zal Tapori normaal gezien die hulpmiddelen aanschaffen. Verder heb ik de laatste weken ook terug in de ochtend wat geholpen in het CDI, het kinderdagverblijf/kleuteropvang. De kinderen zijn echt allemaal schatten, maar het is echt frustrerend om soms te weten waarom ze in het CDI zitten. Het CDI heeft zowel kinderen met een beperking als kinderen die gewoon een achterstand hebben op leeftijdsgenootjes. Nu de reden waarom de kinderen die een beperking hebben in het CDI zitten is evident. Maar de kinderen die een achterstand hebben op leeftijdsgenootjes pffff. Vaak is het de schuld van de ouders. De ouders hier, vooral de moeders zijn overbeschermend op hun kinderen en laten de kinderen zeer weinig zelf doen, alles wordt voor hen gedaan. Het gevolg hiervan is dat de kinderen te weinig kansen krijgen om hun mogelijkheden optimaal te ontplooien en ze ontwikkelen een achterstand. En die achterstand gaat ver, sommige kinderen van twee/drie jaar hebben nog nooit vaste voeding gehad op het moment ze toekomen in het CDI omdat de moeder ze nog te veel zien als hun klein baby'tje probeer maar eens aan een kind van 3 jaar die niets anders dan de smaak van melk en drinkyohurt kent om fruit, boterhammen, soep, aardappelen te eten.
Het weekend van 20 februari ben ik wederom naar de Amazone gegaan. Dit keer een op en top Belgisch weekend. Samen met Machteld, de andere stagaire hier in Tapori en Annelore, een klasgenote van haar die in het Zuiden van Quito stage doet. Het is echt een super weekend geweest. Vrijdagavond naar het busstation van Quito geweest, van hier vertrekken alle bussen die langeafstanden doen. Even dacht ik dat ik terug in Zaventem stond. Echt verschrikkelijk groot, het was groter en mooier dan de luchthaven hier. Na amper 4 euro te hebben betaald voor een busrit van 5 uur zijn we vertrokken. EN wat een rit was het, gruwelijk. Na nog geen twee uren rijden was het eerste kind al aan het kotsen, kort daarop nog een tweede kind. Doe dit in combinatie met het feit dat ze het nodig achten om het op te kuisen, de vochtige hitte en gesloten ramen en ik kan je verzekeren dat het echt walgelijk was in de bus. Ik was zo gelukkig toen we om 1u30 's nachts toekomen in de jungle dat ik eindelijk verse lucht had, fris kun je niet zeggen want met die hitte en vochtigheid pfff. Na een kwartier rondrijden met onze chauffeur door tena eindelijk een Lodge gevonden die open was en die betaalbaar was. 35 Us Dollor voor drie personen. Dat is ongeveer 24 euro, vindt zo iets maar eens in België. 's ochtends een ontbijt gevonden recht tegen over een winkel waar er een aquarium buitenstaond met pirana's en ander onheil. Het was echt zielig om die vissen te zien. Het aquarium zat vol, wat zeg ik boordevol met vissen, van ver zag je iet eens dat er water in zat. En als iemand een vis kocht dan staken ze die vis gewoon levend in een plastieken zak zonder water, zielig.
We besloten om de grotten van Jumanji te bezoeken, je leest het goed Jumanji. We hebben ook eens raar gekeken toen we hoorden dat de grotten Jumanji heten :p Maar aangekomen aan de grotten bleken we zwemgerief nodig te hebben om de grotten binnen te kunnen en laat dat nu net het gene zijn wat we vlak voor vertrek uit onze rugzak in de lodge hadden gekieperd om gewicht uit te sparen. Dan maar terug naar Tena en verder gereisd naar Mishaulli. Ik was hier vorig weekdn ook geweest bij carnaval, maar wat een verschil met toen. Nu was het echt verlaten, doods, gietende regen. Vlug maar een slaapplaats gezocht voor de volgende nacht. EN wat een slaapplaats :D we hebben een lodge gevonden een strandje aan een Amazone rivier voor elk 7 us dollar per nacht of een kleine 5 euro. De kamer was echt hilarisch. Matrassen van amper 2 cm dik, geen raam, bruin rivier water die uit de douche en in de wc zat. Maar we hadden toch een lodge met uitzicht op een rivier en op de jungle hé, een mens kan ook niet alles hebben.
Machteld en Annelore hadden nog niet dat eiland bezocht waar ik vorige week naar toe was geweest. Dus ben ik opnieuw naar daar geweest. Ik ga daar kort over zijn, het regende, veel modder en voor de rest hetzelfde gezien als vorige week.
Ook zijn we naar een indianen gemeenschap geweest die ons hun traditionele dansen toonden en waar een sjamaan zat. We hadden hier allemaal echt ongemakkelijke gevoelens bij, wij als blanke westerlingen die precies aapjes in de zoo gingen bekijken. Ook hadden we een gevoel dat alles geforceerd was. Volgens ons doen die indianenstammen dat eigenlijk enkel uit een noodzaak om wat geld te verdienen. hadden we het geweten dan hadden we liever niet geweest.
Na de middag is het eindelijk beginnen op klaren en is de zon er door gekomen. We hebben echt de mooiste wandeling gemaakt. We besloten om al het toeristische gedoe achter ons te laten en zijn een verlaten weggetje ingeslaan richting de jungle. Het was zoooooooo mooi, ik kan het echt niet meer beschrijven hoe mooi het wass, jullie zullen het haast niet meer geloven dat iets zo mooi kan zijn. We wandelden voor ongeveer een half uur, kwamen jungle huisjes tegen, gieren die sliepen in een boom, wandelden over bruggetjes tot we in een klein jungle gehucht kwamen en als ik zeg klein dan bedoel ik ook klein. 5 huisjes die rond een modderige circel stonden, vlak naast een kolkende rivier met een prachtige koloniale hangbrug erover. De brug was ceht prachtig, een echte Indiana Jones brug. Volledig verroest, een aantal touwen, een koloniale poort voor de brug, net breed genoeg om met een jeep over te rijden. De jungle zoals je ziet in een film. Zot gewoon. Vlug de brug over gegaan om ons einddoel van e wandeling te bereiken. Een woudreus. Een gigantisch boom, maar echt gigantische boom. De wortels van de boom kwamen uit grond en ik ben nu niet meteen van de kleinste maar die wortels kwamen nog een stuk boven mijn hoofd uit. Mijn nek deed pijn als ik naar de kruin van de boom keek. Al waren we maar met 3 en hebben we het niet kunne proberen, maar toch denken we dat ke zeker met 20/25 man moet zijn wil je een cirkel rond de boom kunnen maken. Verder werd de boom ook bewoond door een kolonie mieren, jakkes echt vieze mieren, maar toch fascininerend om te zien. De mieren waren gitzwart en ter grote van onze pink, ja inderdaad de grote van onze pink. Nog nooit had ik zo een grote mieren gezien, ik wist zelfs niet dat zo een mieren bestonden. Ik zou echt niet graag een beet hebben van zo een gedrochten. We hebben de mieren dan maar achter ons gelaten en vlug voor het vallen van de zon terug naar onze lodge geweest.
De volgende ochtend zijn we teruggekeerd naar de grotten van jumanji, dit keer gewapend met zwemkledij en elk een zaklamp. Na veel te kleine rubberen laarzen aan te trekken ( 42 ipv 46 mijn tenen doen nog steeds pijn) zijn we de afdaling begonnen. Griezelig mooi. Om de grot te betreden moet je eerst door water gaan, eerst dank je ok cava nog als het dat maar is van water, een beetje water tot aan halverweg je laarzen, maar dan zet je plost een stap en loopt het water in je laarzen en en zit je tot je knieën in grotwater. Opeens moeten we een touw vastgrijpen en moeten we onze zaklamp in met onze mondvasthouden. We horen water omlaagkletteren, duidelijk van een waterval, en we moeten in het water springen. Vastklemmend aan het touw overbruggen we een afstand van 15 meter door zwart, doker water, waarvan we de diepte niet kennen en evenmin weten welke vieze beesten er allemaal niet in kunnen zitten. Het touw eindigt en om uit het water te kunnen kruipen moet je eerst de waterval omhoog. Nu kunnen we ech beginnen aan de grotten wandeling, ons vasthouden aan grotten , stalachtieten en stalachmieten gaan we steeds dieper de grot in. Tot plots een schreeuw, iemand heeft de eerste bloeddrinkende vleermuizen gevonden. Ja je leest het goed, bloeddrinkende vleermuizen, er bestaat maar 1 soort vleermuizen die effectief bloed drinken en ze leven in deze grotten. Eigenlijk moet ik toegeven afgezien van het feit dat je weet dat ze bloed drinken, het echt mooie beesten zijn, een beetje het zelfde als de vleermuizen die rondvliegen bij ons. onze gids verteld dat er in deze grot ook nog andere dieren leven. Leven is dus echt moegelijk in een grot. Al snel komen we de eerste grotten krekel tegen, een krekel die precies op stelten loopt een grappig beestje. Maar die krekels worden natuurlijk opgegeten door een ander beest. En laat het nu net een beest zijn waarvoor ik een fobie heb: SPINNEN. In deze grot leven, spinnen ter grote van een handpalm, en het zijn geen vogelspinnen, waran het maar vogelspinnen die doen tenmibste niets. Nee er leven hier zweepspinnen, echt GRUWELIJKE, AFGRIJSELIJKE, HORROR spinnen. Door dat het zo donker is weet je niet waar die spinnen rondlopen en plost met het schijnen van onze zaklamp op een rots die we willen vastgrijpen om verder te gaan zit op 50 cm van ons een dikke, grote zwarte spin. Jakkes, bach echt om van wag te lopen. SInds het zien van die spin heb ik op elke rots die ik wilde vastgrijpen heel goed geschijnd met mijn zaklamp en de rotsen maar vastgehouden zolang het nodig was. Na het verlaten van de grotten ( alles in alles toch een 45 minuten gewandelt in de grotten) zijn we nog even het natuurlijk zwembad in gesprongen om de modder af te spoelen en zijn we jammer genoeg terug huiswaarst moeten keren. Maar het was echt een schitterend weekend, een belevenis die niemand ons ooit kan afnemen.
Dit weekend is een rustig, nu ja rustig, weekend geweest. Rustig in de zin dat we eens Quito niet verlaten hebben. Samen met machteld heb ik nog eens Mitad Del Mundo bezocht, het evenaars monument. Machteld was in die maand in Ecuador nog niet bij de evenaar geweest!!! Shame on her. Dus hebben we weer eens de toerist gaan uithangen. Maar we hebben ook schitterende proeven kunnen doen met de zwaartekracht van de aarde. Exact op de evenaar is de zwaarte karcht veel minder dan op de rest van de aarde. En we hebben dat even kunnen testen. We hebben geprobeerd een ei te laten balanceren op een nagel, ons is het niet gelukt maar van anderen is het wel gelukt. Probeer maar eens in belgië een ei op een nagel te laten balanceren haha, tzal je nooit lukken omdat hier op de evenaar de zwaartekracht exact naar het midden van de arade trekt en in belgië terkt de zwaarte kracht schuion waardoor je ei zal omvallen. Ook hebben we een proef met water gedaan. op de evenaar als je water laat weglopen door een afvoer onstaat er geen draaiklokje, niets, geen lucht, niets. Het water loopt loodrecht omlaag, dan zijn we twee meter in het zuidelijke halfrond gaan staan en daar heb je wel een draaikolkje van het water, en wel een die richting de evenaar draait. Ga je in het noordelijke halfrond staan dan heb je ook een draaikolkje die in de tegenovergestelde richting draait als die in het zuidelijke halfrond. Ook hebben we nog een zwaartekracht test gedaan in verband met spierkracht. ALs je op de evenaar staat heb je veel minder kracht. Dus even uitgetest door elkaars armen omlaag proberen te trekken op de evenaar en naast de evenaar. Op de evenaar lukt dit makkelijk, naast de evenaar meot je veelkracht gebruiken om elkaars armen omlaag te krijgen, echt vreemd. Ook een donkemans gang hebben we kunnen doen. Door een verminderde zwaartekracht is het niet mogelijk om met gesloten ogen in een rechte lijn op de evenaar te stappen. Je waggelt van links naar rechts, ernaast is dat dan weer geen probleem.
In de avond zijn we het Ecuadoriaanse nachtleven eens gaan verkennen samen met de jongere werknemers van tapori. Gegiert van het lachen hebben we. Super gezellig was het die avond. Tot de vroege uurtjes hebben we salsa en cumbya gedanst en rum gedronken. Wat we wel niet wisten is dat in de bar waar wij zaten om uit te gaan er om 01u00 gestript wordt, echt hilarisch gewoon. Plotseling kwamen er zo een man en vrouw in leren afgrijselijke kleren op de bar staan. En zijn ze gaan strippen, uiteraard zijn we hier in een zedelijk, katholiek land en hebben ze hun ondergoed ( in leer!!! :p) aangehouden. Ik vond het best nog een zielig zicht om die dronke latino's te zien kwijlen op die nog niet eens mooie vrouw en om de latina's te zien tieren en schreeuwen naar die bodybuilder die zijn beste tijd al had gehad.
Zo dat was even in het kort wat ik de laatste twee weken weer allemaal heb meegemaakt. Volgende donderdag is er terug een vergadering met iedereen van tapori en zullen Machteld en ik iets typisch belgisch klaarmaken om te eten: Stoofvlees met frietjes en mayonaise, hopelijke lusten ze het. En volgend weekend gaan we normaalgezien naar Otavalo, het weeken daarop (my Birthday btw) gaan we eens gaan luieren op het strand. We gaan op zoek gaan naar een wit maagdelijk strand met palmbomen die zachtjes heen en weer wiegen in de zeebries. Pacific ocean here we come.
Tot de volgende en geniet in België nog maar een beetje van de winter want het zal waarschijnlijk weer jaren duren voor we weer een echte winter zullen hebben.
Ciao y hasta luego.
Jeffrey
