zondag 31 januari 2010
donderdag 21 januari 2010
Tapori, Pick-ups, Koloniaal quito en Ecuadorianen
Hola mi amigo's y amiga's,
Ik weet het, ik weet het, het is ondertussen al een tijdje geleden dat ik nog iets gepost heb op mijn blog. Maar echt tijd ( lees eerder zin) heb ik nog niet gehad. Over stage kan ik voorals nog kort zijn. Er is nog niet zoveel gebeurt. Nog tot morgen loop ik gewoon met alle verschillende disciplines mee die werken in tapori om alles goed te leren kennen. Wel ben ik al bezig met het opstellen van een lijst van alle zaken die ik wil aankopen met mijn budget. Hopelijk kan ik snel aan alle dingen raken dat ik er kan in vliegen want de tijd dringt. Ik kan het haast niet geloven maar ik ben al twee weken in Ecuador. Ik begin goed te beseffen dat ik echt moet genieten van elke minuut en seconde hier want voor ik het goed en wel besef zit ik al terug op het vliegtuig richting Belgica.
Vrijdagavond ben ik gaan kijken naar een voetbalmatch, je leest het goed ja een voetbalmatch =p. Mijn gastbroer Luis speelde tegen een andere club van Pomasqui. Ik wist dat het stadion op ongeveer 10 minuten was met de bus dus stond ik al klaar op de stoep om een bus tegen te houden toen Luis riep dat we meekonden met de wagen met een paar vrienden. Ik zag die bende staan van 10 man en ik dacht al van die maat zal een minibusje hebben, nee hoor. Plots kwam daar een afstandse Pick-up afgereden die waarschijnlijk nog de onafhankijlheidsstrijd met Spanje had meegemaakt, een wonder dat het nog reed. En gelukkig stonden we op een helling want zonder aanloop start de motor niet. We zijn dus met z'n tienen achterin op de rand van de laadbak van de Pick-up gaan zitten. Kijk ik heb wel vaak gezegd dat ik zeker terugkom naar België, al dan niet tussen 6 planken, maar op dat ogenblik dacht ik echt dat ik tussen 6 planken deze week ging gerepatrieerd worden naar België. Nooit, maar dan ook nooit van mijn leven kruip ik nog achterin een Pick-up met een Ecuadoriaanse zot aan het stuur. Aan 100 km/uur al zigzaggend tussen wagens, bussen en vrachtwagens je vastklemmen om toch maar niet te vallen. Ik heb niet snel schrik, maar toen dacht ik echt dat er iets ging gebeuren. Te zot voor woorden. 1 ding weet ik zeker NOOIT meer. Over de match valt niet veel meer te vertellen dan dat het een FC- de kampioenen niveau had.
Afgelopen weekend ben ik tweemaal naar koloniaal Quito geweest, echt supermooi. Het was precies of ik kwam binnengestapt in een film uit de jaren 50. Overal rondom je mooie oude koloniale huizen, prachtige kerken vol met bladgoud en mooie schilderenijen, gigantische plaza's met palmbomen en fontijnen, heel veel oude volkswagen Kevers en het belangrijkste vanal nergens, maar dan ook nergens afval. Alles was proper, overal liepen mensen van de technische dienst de straten te poetsen of zag je oude vrouwtjes met een bezem van stro de stoep kuisen. Maar eenmaal je de toeristische wijk verliet lag er terug overal vuil. Ik snap niet waarom de overheid hier niet wat weer moeite doet om deze prachtige stap proper te houden, echt een zonde. Verder ben ik ook naar de panicillo geweest (3020 m. hoog en nog steeds ondragelijke hitte), een heuvel midden in het centrum van Quito waarop een beeld staat van de Virgen Maria die waakt over de Quiteños. Best een indrukwekkend zicht over quito, nu besef ik pas goed hoe enorm Quito wel niet is. Zover ik keek van noord naar zuid zag ik stad. Keek ik naar het oosten of westen zag ik de Andes, echt prachtig.
Na twee weken in Ecuador vind ik het een t ijd dat ik jullie iets meer vertel over wat ik al gezien van de ecuadoriaanse gewoonten en gebruiken. Hier een kleine opsomming:
1)Hier is het heel gewoon om elkaar een zoen als begroeting te geven, ook op het werk. Alles verloopt hier familiair en losjes. Enige vorm van gereserveerdheid is hier in de verte verste niet te bespeuren.
2)Iets anders wat hier opvalt en waar ik me echt blauw aan erger is het wildplassen. Overal zie je hier mensen met de wagen stopppen om doodleuk midden op straat te staan plassen. En nee, niet enkel de mannen zijn schuldig ook de vrouwen doen gretig mee, laat alles maar lopen. Echt walgelijk en dit samen met dode honden, afval en verontreinigde beken in de hitte hier kan ik jullie verzekeren dat de geur niet aangenaam te noemen is.
3)Gelukkig zijn er ook grappige dingen die me hier opvallen, bijvoorbeeld de gewoonte van alle vrouwen, met de nadruk op ale vrouwen, die hier spannende broeken dragen, zowel in jeans als stof. En als je bedenkt dat het merendeel van de Ecuadorianen obesitas heeft levert dat wel grappige plaatjes op =) haha. Ik blijf me toch afvragen hoe die vrouwen van 150 kg in een super spannende jeans raken, kan haast niet anders of ze schakelt de hulp in van haar echtgenoot en kinderen om haar te helpen.
4) Iets raars wat ik nog nooit had gezien is het afwasmiddel dat ze hier gebruiken. Het ziet eruit als een soort rozewax, die zeer hard is en telkens wordt met een sponsje over die wax gewreven om een bord of glas af te wassen. Raar.
5) Bananen, bananen en nog eens bananen. Ze zijn er gek op , koud warm, in drankjes of bij warme maaltijden. Er gaat haast geen dag voorbij of ze hebben een of andere variant van een banaan gegeten. Zo heb ik deze week bananensoep voorgeschoteld gekregen. Ik heb het opgegeten uit beleefdheid, maar laat ik eerlijk zijn, echt smakelijk vond ik het niet.
En zo zijn er nog tientallen andere voorbeelden die ik jullie kan geven, maar die zal ik houden voor een volgende keer.
Hasta Luego,
XXX Jeffrey
Ik weet het, ik weet het, het is ondertussen al een tijdje geleden dat ik nog iets gepost heb op mijn blog. Maar echt tijd ( lees eerder zin) heb ik nog niet gehad. Over stage kan ik voorals nog kort zijn. Er is nog niet zoveel gebeurt. Nog tot morgen loop ik gewoon met alle verschillende disciplines mee die werken in tapori om alles goed te leren kennen. Wel ben ik al bezig met het opstellen van een lijst van alle zaken die ik wil aankopen met mijn budget. Hopelijk kan ik snel aan alle dingen raken dat ik er kan in vliegen want de tijd dringt. Ik kan het haast niet geloven maar ik ben al twee weken in Ecuador. Ik begin goed te beseffen dat ik echt moet genieten van elke minuut en seconde hier want voor ik het goed en wel besef zit ik al terug op het vliegtuig richting Belgica.
Vrijdagavond ben ik gaan kijken naar een voetbalmatch, je leest het goed ja een voetbalmatch =p. Mijn gastbroer Luis speelde tegen een andere club van Pomasqui. Ik wist dat het stadion op ongeveer 10 minuten was met de bus dus stond ik al klaar op de stoep om een bus tegen te houden toen Luis riep dat we meekonden met de wagen met een paar vrienden. Ik zag die bende staan van 10 man en ik dacht al van die maat zal een minibusje hebben, nee hoor. Plots kwam daar een afstandse Pick-up afgereden die waarschijnlijk nog de onafhankijlheidsstrijd met Spanje had meegemaakt, een wonder dat het nog reed. En gelukkig stonden we op een helling want zonder aanloop start de motor niet. We zijn dus met z'n tienen achterin op de rand van de laadbak van de Pick-up gaan zitten. Kijk ik heb wel vaak gezegd dat ik zeker terugkom naar België, al dan niet tussen 6 planken, maar op dat ogenblik dacht ik echt dat ik tussen 6 planken deze week ging gerepatrieerd worden naar België. Nooit, maar dan ook nooit van mijn leven kruip ik nog achterin een Pick-up met een Ecuadoriaanse zot aan het stuur. Aan 100 km/uur al zigzaggend tussen wagens, bussen en vrachtwagens je vastklemmen om toch maar niet te vallen. Ik heb niet snel schrik, maar toen dacht ik echt dat er iets ging gebeuren. Te zot voor woorden. 1 ding weet ik zeker NOOIT meer. Over de match valt niet veel meer te vertellen dan dat het een FC- de kampioenen niveau had.
Afgelopen weekend ben ik tweemaal naar koloniaal Quito geweest, echt supermooi. Het was precies of ik kwam binnengestapt in een film uit de jaren 50. Overal rondom je mooie oude koloniale huizen, prachtige kerken vol met bladgoud en mooie schilderenijen, gigantische plaza's met palmbomen en fontijnen, heel veel oude volkswagen Kevers en het belangrijkste vanal nergens, maar dan ook nergens afval. Alles was proper, overal liepen mensen van de technische dienst de straten te poetsen of zag je oude vrouwtjes met een bezem van stro de stoep kuisen. Maar eenmaal je de toeristische wijk verliet lag er terug overal vuil. Ik snap niet waarom de overheid hier niet wat weer moeite doet om deze prachtige stap proper te houden, echt een zonde. Verder ben ik ook naar de panicillo geweest (3020 m. hoog en nog steeds ondragelijke hitte), een heuvel midden in het centrum van Quito waarop een beeld staat van de Virgen Maria die waakt over de Quiteños. Best een indrukwekkend zicht over quito, nu besef ik pas goed hoe enorm Quito wel niet is. Zover ik keek van noord naar zuid zag ik stad. Keek ik naar het oosten of westen zag ik de Andes, echt prachtig.
Na twee weken in Ecuador vind ik het een t ijd dat ik jullie iets meer vertel over wat ik al gezien van de ecuadoriaanse gewoonten en gebruiken. Hier een kleine opsomming:
1)Hier is het heel gewoon om elkaar een zoen als begroeting te geven, ook op het werk. Alles verloopt hier familiair en losjes. Enige vorm van gereserveerdheid is hier in de verte verste niet te bespeuren.
2)Iets anders wat hier opvalt en waar ik me echt blauw aan erger is het wildplassen. Overal zie je hier mensen met de wagen stopppen om doodleuk midden op straat te staan plassen. En nee, niet enkel de mannen zijn schuldig ook de vrouwen doen gretig mee, laat alles maar lopen. Echt walgelijk en dit samen met dode honden, afval en verontreinigde beken in de hitte hier kan ik jullie verzekeren dat de geur niet aangenaam te noemen is.
3)Gelukkig zijn er ook grappige dingen die me hier opvallen, bijvoorbeeld de gewoonte van alle vrouwen, met de nadruk op ale vrouwen, die hier spannende broeken dragen, zowel in jeans als stof. En als je bedenkt dat het merendeel van de Ecuadorianen obesitas heeft levert dat wel grappige plaatjes op =) haha. Ik blijf me toch afvragen hoe die vrouwen van 150 kg in een super spannende jeans raken, kan haast niet anders of ze schakelt de hulp in van haar echtgenoot en kinderen om haar te helpen.
4) Iets raars wat ik nog nooit had gezien is het afwasmiddel dat ze hier gebruiken. Het ziet eruit als een soort rozewax, die zeer hard is en telkens wordt met een sponsje over die wax gewreven om een bord of glas af te wassen. Raar.
5) Bananen, bananen en nog eens bananen. Ze zijn er gek op , koud warm, in drankjes of bij warme maaltijden. Er gaat haast geen dag voorbij of ze hebben een of andere variant van een banaan gegeten. Zo heb ik deze week bananensoep voorgeschoteld gekregen. Ik heb het opgegeten uit beleefdheid, maar laat ik eerlijk zijn, echt smakelijk vond ik het niet.
En zo zijn er nog tientallen andere voorbeelden die ik jullie kan geven, maar die zal ik houden voor een volgende keer.
Hasta Luego,
XXX Jeffrey
dinsdag 12 januari 2010
Mitad del mundo, klein muisje, kippen en cuy
Hola,
Zoals jullie hebben gezien op mijn foto's ben ik dit weekend samen met mijn gastmama Carmita naar El Mitad del Mundo geweest ' het midden van de aarde' , de evenaar. Het was ontzettend warm zondag, heet zelfs, warme wind, brandende zon. Was ik maar beter voorbereid. Je hoort wel van mensen dat de zon sterker is hoe dichter bij de evenaar, maar ja met factor 30 denk je dat je wel beschermd bent. Forget it! Mijn armen en voeten waren al knalrood na een halfuurtje in de brandende zon. Bij mitad del mundo ook getrakteerd op een traditioneel ecuadoriaanse dans en een ecuadoriaans bandje. Echt mooi. Na wat rond gekuierd te hebben tussen alle kraampjes om de toeristen te verleiden om veel te veel te betalen voor kleine souveniers zijn we nog met de bus naar El centro Commercial geweest. Wat onwezelijk was het. Je rijdt eerst met de bus door Pomasqui, overal zie je vervallen huizen, zie je armoede en dan kom je op een een rotonde met rechtover je een mastodont van een gebouw waar er gewapende guardia civil buitenstaat en met een gigantische parking vol jeeps en luxewagens. Je komt binnen en de luxe is degoutant, overal dure winkels, merkkledij, parfums, verkoopzalen van auto's en alle amerikaanse fastfoodketens zijn present. Ok ik moet toegeven dat ik het niet erg vind dat op er 10 minuten met de bus van mijn huis een McDonalds is. Maar toch vind ik het contrast verschrikkelijk. Hoe langer ik in ecuador ben, hoe meer ik let op de verschillende klassen in de bevolking. Overal rond Quito zijn er ook Compounds, dit zijn villawijken die volledig ommuurd zijn en waar je niet binnenkomt zonder pasje, echt erg als je weet dat net naast die muur een moeder schoenen staat te poetsen op straat voor een appel en een ei om toch maar genoeg geld bijeen te rapen om haar kinderen te kunnen eten geven.
Maandag 11/01 had ik mijn eerste echte dag erop zitten op stage. En wat een dag. Om 7u30 ben ik reeds begonnen met het helpen in het kinderdagverblijf. Het is een inclusief kinderdagbervlijf, dus een kinderdagverblijf waar zowel gezonde kinderen als kinderen met een beperking naar toe komen. En hier heb ik kennisgemaakt met het klein muisje van de groep Angelito. Het meest schattige kindje dat je je kunt inbeelden. Het is meisje van 5 die het syndroom van Down heeft. Ze heeft verschillende gaatjes in de wanden tussen de hartkamers. Deze ernstige hartkwaal belemerd haar groei en ze zit dan ook gevangen in het lichaam van een kind van 1,5 jaar. De ouders van Angelito willen geen operatie en Angelito zal bijgevolg zeer jong sterven. Echt schrijnend. De andere kinderen zijn ook 1 voor 1 echte schatten. Maar 1 voor 1 hebben ze al een hele levenshistorie achter zich waar in België zelfs een volwassene zou van opkijken. Wat mij ook direct opviel is hoe goed alle kinderen samen spelen ondanks het feit of ze nu een beperking hebben of niet. Ik kan enkel inclusie toejuichen en hoop dat België niet ahterblijft om inclusie kinderdagverblijven op te richten.
De kinderen blijven tot ongeveer 12u00 in kinderdagverblijf en gaan dan terug naar huis. Ik heb in de namiddag geholpen in de bibliotheek van tapori met huiswerkbegeleiding. In beste spaans uitleggen hoe je al cijferend kommagetallen moet vermenigvuldigen. Ik kan jullie verzekerern dat het een echte opgave is als je nog maar 3 maand bezig bent met spaans te leren. Ik heb ook meegevolt met de psychologe. Ze was bezig met rekenen tot 10 aan te leren bij een jongen die een licht mentale achterstand heeft ten gevolge van een meningitis. 's Avonds heb ik dan de avondschool mmegevolgt waar volwassenen en jongeren die geen basisschool hebben kunnen volgen de mogelijkheid krijgen om hun diploma basisonderwijs te halen en alsnog naar het secundair onderwijs te gaan. Echt een mooi initiatief, je ziet echt de voldoening op hun gezicht als ze erin slagen op breuken op te tellen of om te lezen.
Voor het ogenblik ben ik nog niet ceht bezig met puur ergotherapie. Maar ben ik bezig met mezelf aan het inwerken in tapori. Ik wil eerst alle kinderen en volwassenen met een beperking kennen en op die manier bepalen waarmee ik hen het meeste kan helpen. Vaak zal het gaan om te zoeken naar hulpmiddelen om hun zelfstanidgheid te vergroten. Maar ik ben ook bezig aan het kijken of het niet mogelijk is om een soort van mini beschutte werkplaats op te richten. We hebben 1 patiënt, een man van 47 jaar (Don José) die na een hersentumor en een hersenbloeding niet meer in staat is om te verder dan 15 meter te stappen zonder te gaan zitten. Die man heeft een gezin om te onderhouden en zijn vrouw in analfabete die 24U/24 in staat voor de verzorging van haar man. Voor het ogenblik is hun situatie totaal uitzichtloos. Maar in tapori zijn twee dierenverblijven gebouwd die al twee jaar ongebruikt leegstaan. Ik heb voorgsteld aan die man dat indien hij wil ik zal helpen een mini kippenkwekerij en cavia (Cuy) kwekerij op te starten. Die man kan dan werken in tapori en de winst van de verkoop van de Cuy en kippen houden. Die man zal de instaan voor het draaiende houden van mini-kwekerij en in de toekomst kan de kwekerij gebruikt worden om jongeren met een beperking aan te leren hoe ze kippen en cuy kunnen kweken. Op die manier kunnen ze een beroep leren die hen net genoeg geld kan opbrengen om te leven en hun familie te onderhouden daarnaast zou Don José zich weer nuttig voelen in de maatschappij en zijn familie weer kunnen onderhouden. Nuja ik heb dit besproken met Don José en hij zal het eens goed in overweging nemen en het overleggen met zijn familie. We zullen zien wat de toekomst brengt en indien hij niet wilt dan vinden we wel een ander manier om die dierenverblijven alsnog te benutten om jongeren op te leren.
Hasta Luego!
xxx
Zoals jullie hebben gezien op mijn foto's ben ik dit weekend samen met mijn gastmama Carmita naar El Mitad del Mundo geweest ' het midden van de aarde' , de evenaar. Het was ontzettend warm zondag, heet zelfs, warme wind, brandende zon. Was ik maar beter voorbereid. Je hoort wel van mensen dat de zon sterker is hoe dichter bij de evenaar, maar ja met factor 30 denk je dat je wel beschermd bent. Forget it! Mijn armen en voeten waren al knalrood na een halfuurtje in de brandende zon. Bij mitad del mundo ook getrakteerd op een traditioneel ecuadoriaanse dans en een ecuadoriaans bandje. Echt mooi. Na wat rond gekuierd te hebben tussen alle kraampjes om de toeristen te verleiden om veel te veel te betalen voor kleine souveniers zijn we nog met de bus naar El centro Commercial geweest. Wat onwezelijk was het. Je rijdt eerst met de bus door Pomasqui, overal zie je vervallen huizen, zie je armoede en dan kom je op een een rotonde met rechtover je een mastodont van een gebouw waar er gewapende guardia civil buitenstaat en met een gigantische parking vol jeeps en luxewagens. Je komt binnen en de luxe is degoutant, overal dure winkels, merkkledij, parfums, verkoopzalen van auto's en alle amerikaanse fastfoodketens zijn present. Ok ik moet toegeven dat ik het niet erg vind dat op er 10 minuten met de bus van mijn huis een McDonalds is. Maar toch vind ik het contrast verschrikkelijk. Hoe langer ik in ecuador ben, hoe meer ik let op de verschillende klassen in de bevolking. Overal rond Quito zijn er ook Compounds, dit zijn villawijken die volledig ommuurd zijn en waar je niet binnenkomt zonder pasje, echt erg als je weet dat net naast die muur een moeder schoenen staat te poetsen op straat voor een appel en een ei om toch maar genoeg geld bijeen te rapen om haar kinderen te kunnen eten geven.
Maandag 11/01 had ik mijn eerste echte dag erop zitten op stage. En wat een dag. Om 7u30 ben ik reeds begonnen met het helpen in het kinderdagverblijf. Het is een inclusief kinderdagbervlijf, dus een kinderdagverblijf waar zowel gezonde kinderen als kinderen met een beperking naar toe komen. En hier heb ik kennisgemaakt met het klein muisje van de groep Angelito. Het meest schattige kindje dat je je kunt inbeelden. Het is meisje van 5 die het syndroom van Down heeft. Ze heeft verschillende gaatjes in de wanden tussen de hartkamers. Deze ernstige hartkwaal belemerd haar groei en ze zit dan ook gevangen in het lichaam van een kind van 1,5 jaar. De ouders van Angelito willen geen operatie en Angelito zal bijgevolg zeer jong sterven. Echt schrijnend. De andere kinderen zijn ook 1 voor 1 echte schatten. Maar 1 voor 1 hebben ze al een hele levenshistorie achter zich waar in België zelfs een volwassene zou van opkijken. Wat mij ook direct opviel is hoe goed alle kinderen samen spelen ondanks het feit of ze nu een beperking hebben of niet. Ik kan enkel inclusie toejuichen en hoop dat België niet ahterblijft om inclusie kinderdagverblijven op te richten.
De kinderen blijven tot ongeveer 12u00 in kinderdagverblijf en gaan dan terug naar huis. Ik heb in de namiddag geholpen in de bibliotheek van tapori met huiswerkbegeleiding. In beste spaans uitleggen hoe je al cijferend kommagetallen moet vermenigvuldigen. Ik kan jullie verzekerern dat het een echte opgave is als je nog maar 3 maand bezig bent met spaans te leren. Ik heb ook meegevolt met de psychologe. Ze was bezig met rekenen tot 10 aan te leren bij een jongen die een licht mentale achterstand heeft ten gevolge van een meningitis. 's Avonds heb ik dan de avondschool mmegevolgt waar volwassenen en jongeren die geen basisschool hebben kunnen volgen de mogelijkheid krijgen om hun diploma basisonderwijs te halen en alsnog naar het secundair onderwijs te gaan. Echt een mooi initiatief, je ziet echt de voldoening op hun gezicht als ze erin slagen op breuken op te tellen of om te lezen.
Voor het ogenblik ben ik nog niet ceht bezig met puur ergotherapie. Maar ben ik bezig met mezelf aan het inwerken in tapori. Ik wil eerst alle kinderen en volwassenen met een beperking kennen en op die manier bepalen waarmee ik hen het meeste kan helpen. Vaak zal het gaan om te zoeken naar hulpmiddelen om hun zelfstanidgheid te vergroten. Maar ik ben ook bezig aan het kijken of het niet mogelijk is om een soort van mini beschutte werkplaats op te richten. We hebben 1 patiënt, een man van 47 jaar (Don José) die na een hersentumor en een hersenbloeding niet meer in staat is om te verder dan 15 meter te stappen zonder te gaan zitten. Die man heeft een gezin om te onderhouden en zijn vrouw in analfabete die 24U/24 in staat voor de verzorging van haar man. Voor het ogenblik is hun situatie totaal uitzichtloos. Maar in tapori zijn twee dierenverblijven gebouwd die al twee jaar ongebruikt leegstaan. Ik heb voorgsteld aan die man dat indien hij wil ik zal helpen een mini kippenkwekerij en cavia (Cuy) kwekerij op te starten. Die man kan dan werken in tapori en de winst van de verkoop van de Cuy en kippen houden. Die man zal de instaan voor het draaiende houden van mini-kwekerij en in de toekomst kan de kwekerij gebruikt worden om jongeren met een beperking aan te leren hoe ze kippen en cuy kunnen kweken. Op die manier kunnen ze een beroep leren die hen net genoeg geld kan opbrengen om te leven en hun familie te onderhouden daarnaast zou Don José zich weer nuttig voelen in de maatschappij en zijn familie weer kunnen onderhouden. Nuja ik heb dit besproken met Don José en hij zal het eens goed in overweging nemen en het overleggen met zijn familie. We zullen zien wat de toekomst brengt en indien hij niet wilt dan vinden we wel een ander manier om die dierenverblijven alsnog te benutten om jongeren op te leren.
Hasta Luego!
xxx
zondag 10 januari 2010
zaterdag 9 januari 2010
hoi hoi,
Cómo estás en Belgica? In Ecuador gaat alles goed, heel goed zelfs. Donderdagavond om 17u na een lange vlucht eindelijk toegekomen in het warme, ja zelfs heel warme, Quito. Na mijn bagage eindelijk gevonden te hebben in de chaos van de luchthaven hoopte ik snel Inge en Carmita, mijn gastmama, te zien zodat ik naar huis kon om te rusten. Maar dat viel even tegen. Niemand te bespeuren in heel de luchthaven, het werd 18u, 19u, 20u en nog steeds niemand. Ik was ook zo dom geweest om te vertrekken zonder het telefoonnummer of adres van Inge of Carmita. Toen het kwart na acht was werd ik toch wat ongerust en ben ik opzoek gegaan naar een internet café in de buurt van de luchthaven, daar ben ik dan via via aan het telefoonnummer van Inge geraakt. Inge was in totale shock dat ik al in Quito was. Ze dacht dat ik pas vrijdag aankwam, later bleek dat Inge verkeerd gekeken had in haar agenda. Nuja geen nood, de eerste nacht heb ik dan doorgebracht bij Inge thuis.
De volgende morgen met Inge de eerste maal in het centrum van Quito geweest met de auto, wat een hectische boel is dat! Alle auto's zigzaggen tussen elkaar, steken elkaar voorbij zoals het hen uitkomt en toeteren erop los. Nooit van mijn leven zou ik me wagen aan een ritje met de auto in Quito, jamás! In de namiddag kennis gemaakt met Victor Hugo, de ergotherapeut van Tapori. Een super aangename en vriendelijke gast. Hij heeft me in de avond dan gebracht naar Carmita, mijn gastmama. Ik mag toch wel zeggen dat ik met mijn gat in de boter ben gevallen. Ik was al blij met een eigen kamer en stromend water, maar wat een luxe hier!!! Dit is haast geen noord-zuid stage meer maar eerder gewoon erasmus! Ik heb een tv op mijn kamer en internet :), er zijn twee badkamer, een volledig uitgeruste keuken, een woonkamer. Ok alles is wat oud en overal staan er kitscherige beeldjes, nuja ieder zijn smaak. Of wat dacht je van een Wii, of playstation 3, dolby surround, echt alles heb ik hier beschikbaar, super gewoon.
Deze namiddag met ik even met de zoon van Carmita meegeweest naar het centrum van Pomasqui om kennis te maken met zijn vrienden. Dit was de eerste keer dat ik echt gefrustreerd was door mijn gebrekkige kennis van het Spaans. Bijna niets heb ik kunnen meevolgen van het gesprek, 3 uur heb ik zitten luisteren naar hen met mijn zakwoordenboekje in de hand (wat zou ik toch zonder zijn) maar ja veel luisteren naar spaanse gesprekken heeft als voordeel dat ik het sneller zal kunnen ook al is het saai.
Zondag zou ik normaal gezien mat Inge en haar echtgenoot en de kids naar de warm waterbronnen van papallacta gaan, maar dat kan niet door gaan. Inge heeft nog te veel werk dat af moet zijn. Maar in de plaats van de warm waterbronnen ga ik zondag met mijn gastgezin naar El mitad del mundo, op enkel km van mijn huis, letterlijk het midden van de aarde, de evenaar :) joepie even terug naar het noordelijk halfrond.
Ik zal zo spoedig mogelijk opnieuw bloggen en hopelijk heb ik tegen dan wat foto's gemaakt om jullie te tonen.
Hasta luego!
xxx
Cómo estás en Belgica? In Ecuador gaat alles goed, heel goed zelfs. Donderdagavond om 17u na een lange vlucht eindelijk toegekomen in het warme, ja zelfs heel warme, Quito. Na mijn bagage eindelijk gevonden te hebben in de chaos van de luchthaven hoopte ik snel Inge en Carmita, mijn gastmama, te zien zodat ik naar huis kon om te rusten. Maar dat viel even tegen. Niemand te bespeuren in heel de luchthaven, het werd 18u, 19u, 20u en nog steeds niemand. Ik was ook zo dom geweest om te vertrekken zonder het telefoonnummer of adres van Inge of Carmita. Toen het kwart na acht was werd ik toch wat ongerust en ben ik opzoek gegaan naar een internet café in de buurt van de luchthaven, daar ben ik dan via via aan het telefoonnummer van Inge geraakt. Inge was in totale shock dat ik al in Quito was. Ze dacht dat ik pas vrijdag aankwam, later bleek dat Inge verkeerd gekeken had in haar agenda. Nuja geen nood, de eerste nacht heb ik dan doorgebracht bij Inge thuis.
De volgende morgen met Inge de eerste maal in het centrum van Quito geweest met de auto, wat een hectische boel is dat! Alle auto's zigzaggen tussen elkaar, steken elkaar voorbij zoals het hen uitkomt en toeteren erop los. Nooit van mijn leven zou ik me wagen aan een ritje met de auto in Quito, jamás! In de namiddag kennis gemaakt met Victor Hugo, de ergotherapeut van Tapori. Een super aangename en vriendelijke gast. Hij heeft me in de avond dan gebracht naar Carmita, mijn gastmama. Ik mag toch wel zeggen dat ik met mijn gat in de boter ben gevallen. Ik was al blij met een eigen kamer en stromend water, maar wat een luxe hier!!! Dit is haast geen noord-zuid stage meer maar eerder gewoon erasmus! Ik heb een tv op mijn kamer en internet :), er zijn twee badkamer, een volledig uitgeruste keuken, een woonkamer. Ok alles is wat oud en overal staan er kitscherige beeldjes, nuja ieder zijn smaak. Of wat dacht je van een Wii, of playstation 3, dolby surround, echt alles heb ik hier beschikbaar, super gewoon.
Deze namiddag met ik even met de zoon van Carmita meegeweest naar het centrum van Pomasqui om kennis te maken met zijn vrienden. Dit was de eerste keer dat ik echt gefrustreerd was door mijn gebrekkige kennis van het Spaans. Bijna niets heb ik kunnen meevolgen van het gesprek, 3 uur heb ik zitten luisteren naar hen met mijn zakwoordenboekje in de hand (wat zou ik toch zonder zijn) maar ja veel luisteren naar spaanse gesprekken heeft als voordeel dat ik het sneller zal kunnen ook al is het saai.
Zondag zou ik normaal gezien mat Inge en haar echtgenoot en de kids naar de warm waterbronnen van papallacta gaan, maar dat kan niet door gaan. Inge heeft nog te veel werk dat af moet zijn. Maar in de plaats van de warm waterbronnen ga ik zondag met mijn gastgezin naar El mitad del mundo, op enkel km van mijn huis, letterlijk het midden van de aarde, de evenaar :) joepie even terug naar het noordelijk halfrond.
Ik zal zo spoedig mogelijk opnieuw bloggen en hopelijk heb ik tegen dan wat foto's gemaakt om jullie te tonen.
Hasta luego!
xxx
woensdag 6 januari 2010
STRESS
hoi iedereen,
Stress, dat is het enigste dat nu door me gaat. Ik loop de muren op van mijn kamer, opnieuw en opnieuw overloop ik of ik niets vergeten ben. En toch heb ik steeds maar weer het gevoel dat ik iets vergeten ben, maar wat? Ik heb mijn kledij, slaapzak, muskietennet, reisapotheek, digitale camera, schoolboeken, ... en toch mis ik iets. Nu ja ik denk dat ik het belangrijkste wel heb. Ben ik iets vergeten dan zoek ik wel ter plaatse of het verkrijgbaar is.
Ik ben ook al gewapend tegen de momenten dat ik heimwee krijg naar Belgisch eten. Lang leve de bedenkers. Wat zouden we nog zijn zonder een pot Speculoos pasta. Enkel hopen dat de pot heelhuids Ecuador bereikt want ik heb geen zin om de pasta van tussen mijn kledij te prutsen. En nee ik heb het niet in een plastieken zak gestoken, vergeten en nu is mijn rugzak eindelijk gemaakt en ga ik niet zitten graven naar die pot. Enkel nog wat muziek op mijn Mp3 en ik ben klaar om te vertrekken.
De volgende keer dat jullie van me te horen zullen krijgen zal vanuit het verre Ecuador zijn. Wanneer dat zal zijn is nog een groot vraagteken. Ik hoop dat ik snel toegang heb tot internet, maar het kan even goed nog twee weken duren (OMG twee volledige weken zonder facebook haha dat wordt wennen)
Veel liefs,
Jeffrey
Stress, dat is het enigste dat nu door me gaat. Ik loop de muren op van mijn kamer, opnieuw en opnieuw overloop ik of ik niets vergeten ben. En toch heb ik steeds maar weer het gevoel dat ik iets vergeten ben, maar wat? Ik heb mijn kledij, slaapzak, muskietennet, reisapotheek, digitale camera, schoolboeken, ... en toch mis ik iets. Nu ja ik denk dat ik het belangrijkste wel heb. Ben ik iets vergeten dan zoek ik wel ter plaatse of het verkrijgbaar is.
Ik ben ook al gewapend tegen de momenten dat ik heimwee krijg naar Belgisch eten. Lang leve de bedenkers. Wat zouden we nog zijn zonder een pot Speculoos pasta. Enkel hopen dat de pot heelhuids Ecuador bereikt want ik heb geen zin om de pasta van tussen mijn kledij te prutsen. En nee ik heb het niet in een plastieken zak gestoken, vergeten en nu is mijn rugzak eindelijk gemaakt en ga ik niet zitten graven naar die pot. Enkel nog wat muziek op mijn Mp3 en ik ben klaar om te vertrekken.
De volgende keer dat jullie van me te horen zullen krijgen zal vanuit het verre Ecuador zijn. Wanneer dat zal zijn is nog een groot vraagteken. Ik hoop dat ik snel toegang heb tot internet, maar het kan even goed nog twee weken duren (OMG twee volledige weken zonder facebook haha dat wordt wennen)
Veel liefs,
Jeffrey
Abonneren op:
Posts (Atom)