Mitad del mundo, klein muisje, kippen en cuy

Hola,

Zoals jullie hebben gezien op mijn foto's ben ik dit weekend samen met mijn gastmama Carmita naar El Mitad del Mundo geweest ' het midden van de aarde' , de evenaar. Het was ontzettend warm zondag, heet zelfs, warme wind, brandende zon. Was ik maar beter voorbereid. Je hoort wel van mensen dat de zon sterker is hoe dichter bij de evenaar, maar ja met factor 30 denk je dat je wel beschermd bent. Forget it! Mijn armen en voeten waren al knalrood na een halfuurtje in de brandende zon. Bij mitad del mundo ook getrakteerd op een traditioneel ecuadoriaanse dans en een ecuadoriaans bandje. Echt mooi. Na wat rond gekuierd te hebben tussen alle kraampjes om de toeristen te verleiden om veel te veel te betalen voor kleine souveniers zijn we nog met de bus naar El centro Commercial geweest. Wat onwezelijk was het. Je rijdt eerst met de bus door Pomasqui, overal zie je vervallen huizen, zie je armoede en dan kom je op een een rotonde met rechtover je een mastodont van een gebouw waar er gewapende guardia civil buitenstaat en met een gigantische parking vol jeeps en luxewagens. Je komt binnen en de luxe is degoutant, overal dure winkels, merkkledij, parfums, verkoopzalen van auto's en alle amerikaanse fastfoodketens zijn present. Ok ik moet toegeven dat ik het niet erg vind dat op er 10 minuten met de bus van mijn huis een McDonalds is. Maar toch vind ik het contrast verschrikkelijk. Hoe langer ik in ecuador ben, hoe meer ik let op de verschillende klassen in de bevolking. Overal rond Quito zijn er ook Compounds, dit zijn villawijken die volledig ommuurd zijn en waar je niet binnenkomt zonder pasje, echt erg als je weet dat net naast die muur een moeder schoenen staat te poetsen op straat voor een appel en een ei om toch maar genoeg geld bijeen te rapen om haar kinderen te kunnen eten geven.

Maandag 11/01 had ik mijn eerste echte dag erop zitten op stage. En wat een dag. Om 7u30 ben ik reeds begonnen met het helpen in het kinderdagverblijf. Het is een inclusief kinderdagbervlijf, dus een kinderdagverblijf waar zowel gezonde kinderen als kinderen met een beperking naar toe komen. En hier heb ik kennisgemaakt met het klein muisje van de groep Angelito. Het meest schattige kindje dat je je kunt inbeelden. Het is meisje van 5 die het syndroom van Down heeft. Ze heeft verschillende gaatjes in de wanden tussen de hartkamers. Deze ernstige hartkwaal belemerd haar groei en ze zit dan ook gevangen in het lichaam van een kind van 1,5 jaar. De ouders van Angelito willen geen operatie en Angelito zal bijgevolg zeer jong sterven. Echt schrijnend. De andere kinderen zijn ook 1 voor 1 echte schatten. Maar 1 voor 1 hebben ze al een hele levenshistorie achter zich waar in België zelfs een volwassene zou van opkijken. Wat mij ook direct opviel is hoe goed alle kinderen samen spelen ondanks het feit of ze nu een beperking hebben of niet. Ik kan enkel inclusie toejuichen en hoop dat België niet ahterblijft om inclusie kinderdagverblijven op te richten.

De kinderen blijven tot ongeveer 12u00 in kinderdagverblijf en gaan dan terug naar huis. Ik heb in de namiddag geholpen in de bibliotheek van tapori met huiswerkbegeleiding. In beste spaans uitleggen hoe je al cijferend kommagetallen moet vermenigvuldigen. Ik kan jullie verzekerern dat het een echte opgave is als je nog maar 3 maand bezig bent met spaans te leren. Ik heb ook meegevolt met de psychologe. Ze was bezig met rekenen tot 10 aan te leren bij een jongen die een licht mentale achterstand heeft ten gevolge van een meningitis. 's Avonds heb ik dan de avondschool mmegevolgt waar volwassenen en jongeren die geen basisschool hebben kunnen volgen de mogelijkheid krijgen om hun diploma basisonderwijs te halen en alsnog naar het secundair onderwijs te gaan. Echt een mooi initiatief, je ziet echt de voldoening op hun gezicht als ze erin slagen op breuken op te tellen of om te lezen.

Voor het ogenblik ben ik nog niet ceht bezig met puur ergotherapie. Maar ben ik bezig met mezelf aan het inwerken in tapori. Ik wil eerst alle kinderen en volwassenen met een beperking kennen en op die manier bepalen waarmee ik hen het meeste kan helpen. Vaak zal het gaan om te zoeken naar hulpmiddelen om hun zelfstanidgheid te vergroten. Maar ik ben ook bezig aan het kijken of het niet mogelijk is om een soort van mini beschutte werkplaats op te richten. We hebben 1 patiënt, een man van 47 jaar (Don José) die na een hersentumor en een hersenbloeding niet meer in staat is om te verder dan 15 meter te stappen zonder te gaan zitten. Die man heeft een gezin om te onderhouden en zijn vrouw in analfabete die 24U/24 in staat voor de verzorging van haar man. Voor het ogenblik is hun situatie totaal uitzichtloos. Maar in tapori zijn twee dierenverblijven gebouwd die al twee jaar ongebruikt leegstaan. Ik heb voorgsteld aan die man dat indien hij wil ik zal helpen een mini kippenkwekerij en cavia (Cuy) kwekerij op te starten. Die man kan dan werken in tapori en de winst van de verkoop van de Cuy en kippen houden. Die man zal de instaan voor het draaiende houden van mini-kwekerij en in de toekomst kan de kwekerij gebruikt worden om jongeren met een beperking aan te leren hoe ze kippen en cuy kunnen kweken. Op die manier kunnen ze een beroep leren die hen net genoeg geld kan opbrengen om te leven en hun familie te onderhouden daarnaast zou Don José zich weer nuttig voelen in de maatschappij en zijn familie weer kunnen onderhouden. Nuja ik heb dit besproken met Don José en hij zal het eens goed in overweging nemen en het overleggen met zijn familie. We zullen zien wat de toekomst brengt en indien hij niet wilt dan vinden we wel een ander manier om die dierenverblijven alsnog te benutten om jongeren op te leren.

Hasta Luego!
xxx